X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
yerindən, siyirmə qapını bir kişi açıb yerə düşdü,
qapını elə açdı ki, sanki həyatı boyu ancaq siyirmə
qapılar açmışdı. O məni salamlayan kimi, xəstəxanaya
aparma haqqını əvvəlcədən istədi və yerindəcə
mənim beş yevromu gözaltı etdi. Mən evə
girib pul qabımı tapdım və ordan əzik-üzük bir beş
yevroluq çıxarıb gətirdim ki, sürücü məni tezliklə
xəstəxanaya çatdırsın. Onda mən işimi ehtiyatlı
tutmuşdum, bəlkə bir az sürətli sürsəydi hər yerdə
yaşıl işıqlardan keçib, vaxtında çatardım. Həmçinin
həm sərnişin yerindəki adam, həm də sürücü məni
heç bir ləngimə olmayacağına əmin etdilər, axı
tətil idi, yollarda nəqliyyatın sıxlığı azalmışdı.
Maşının gedəcəyi məsafəni dəqiqi bilirdim. Özüm
həmin yolu tez-tez maşınla gedib-gəlmişəm. Berna
küçəsinin aşağısından sola dönüb, sonra bir başa
Veddinqlə düzünə getmək lazımdı. Bir il yarım
bundan əvvəl, aprel gecəsində məni aparmağa
gəlmiş təcili yardım maşını da bu yolla getmişdi. O
zaman təcili yardım maşınında getməyimi indi
xəyalıma gətirirəm, özümü üstü açıq arabada
Filandriyanın daş döşənmiş körpüləri ilə yırğalana-yırğalana
boz küçələrdə necə irəlilədiyimi
təssəvvürümdə canlandırırdım. Təcili yardım
həkimi məndə heç də hər şeyin qaydasında olmadığını
anlamışdı. O, təcili yardım sənədlərimə
baxdı və Virxova getməli olduğumu söylədi. Şarit
xəstəxana kompleksində yerləşən Virxova. Vanna
otağımdakı qan haqqında onlara danışdım, daha
sonra öz avtoimmun hepatitimdən, həzm kanalındakı
problemimdəm, daxili qan təzyiqimdən,
xəstə qara ciyərimdən çıxan damarlardakı
təzyiqdən ətraflı bəhs etdim. Növbəti qan kütləsini
elə maşının içindəcə qusdum, əlimlə kütlənin
qarşısını tutmağa çalışdım amma, qan ağzımdan
təzyiqlə çıxıb ətrafımdakı üç adamın üstünə
və maşının içinə sıçradı. Eynilə dəhşət filimlərindəki
kimi qanlı bir səhnə yarandı, amma buradakı
qan yalançı deyil, mənim özümünkü idi.
Qan təcili yardım həkiminin eynəyinin üstü ilə
axırdı, o eynəyini təmizləyib mənə xörək duzundan
hazırlanmış məlhəm verdi, azca sonra başımın
üstündə yol kənarındakı ağacları və xəyalımdakı
Flandriyadanın ulduzlarını gördüm. Deyəsən,
daha bir dəfə yenə qusmuşdum və əlimdəki şəffaf
torbada qusduqlarımın ancaq yarısı toplanmış,
eləcə uzanıb qalmışdım. Qanın daha böyük miqdarı
yerə tökülmüşü, bilirdim ki, qanaxma tezliklə
82 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
Nachrichten abge- legten Einträge durchsehe,
Komme jetzt ins Krankenhaus, für neue Leben.
Ich telephoniere, bis der Krankenwagen ganz
sommermüde, komm, süßer Tod, herangetuckert
kommt. Die Beifahrertür geht auf und ein Mann,
der alle Zeit der Welt zu haben scheint, öffnet die
seitliche Schiebetür und begrüßt mich mit der
Frage, ob ich denn zuzahlungsbefreit sei, wenn
nicht hätte er gern erst Mal fünf Euro von mir. Ich
steige ein und finde in meinem Portemonnaie
einen verknitterten Fünf-Euro-Schein, mit dem
ich dem Fährmann die Überfahrt bezahle. Dann
erkundige ich mich vorsichtig, ob es eventuell ein
wenig schneller ginge, mir sei Blaulicht versprochen
worden. Von Blaulicht stehe in ihrer
Anweisung nichts, sagt der Beifahrer und der
Fahrer meint, kein Sorge, sind ja Ferien, ist ja
kein Verkehr. Ich kenne die Strecke, die der
Wagen nimmt. Ich bin sie oft gefahren. Links die
Bernauer hinunter, dann durch den Wedding.
Diesen Weg hat auch der Notarztwagen genommen,
damals, in der Nacht im April, vor fast anderthalb
Jahren. Damals, fällt mir jetzt ein, bildete
ich mir ein, der Wagen hätte gar kein Dach, ich
bildete mir ein, mit abgeschossenem Verdeck
durch Flandern zu fahren – wahrscheinlich, weil
wir über das Kopfsteinpflaster in der Graun -
straße rollten. Der Notarzt wußte erst nicht viel
mit mir anzufangen. Er sah sich meinen
Notfallausweis an, und ich sagte, ich muß ins
Virchow, Charité Campus Virchow. Ich berichtete
von dem Blut in meiner Badewanne, von meiner
Autoimmunhepatitis, den Ösophagusvarizen,
der portalen Hypertension, dem Über- druck in
den Gefäßen vor der kaputten Leber – da spürte
ich den nächsten Schwall Blut, eine Hand bekam
ich noch vor den Mund, da schoß das Blut mir
wieder mit solchem Druck aus dem Mund, daß
ich die drei Männer um mich herum und den
halben Wagen vollspritze. Eine Szene wie in einem
Splatter-Film, über die ich hätte lachen können,
nur daß es kein Kunstblut, sondern mein eigenes
war. Der Notarzt, Blut lief ihm über die
Brillengläser, legte einen Zugang und gab mir
Kochsalzlösung, kurze Zeit später, ich sah die
Wipfel der Straßenbäume und Sterne über dem
Flandern meiner Phantasie, mußte ich mich noch