X - Alatoran

dayanmaq mənim üçün çox vacibdir, daha mən
ayağımda gülməli görünən rezin corablarla
gəzəcəm. Öz halıma baxanda gülməyim tutur,
amma belə halda gülmək də insana əzab verir.
Təcili yardım maşını bundan əvvəl bir dəfə 2006cı
ilin aprel axşamlarının birində evimə gəlmişdi.
Onda biz Kristian Rösinqerlə birlikdə İsveç küçəsindəki
Haliflor kafesində otumuşduq, ordan
evimə qədər məsafə cəmi 300 metr olsa da, o məni
evimin qarşısına qədər maşınıyla gətirdi. O vaxt giriş
qapısını açıb, mənzilimə daxil olmuş, mətbəxə
keçib soyuducudan alma sıyığını tapıb çıxarmışdım.
Bayaqdan bəri stolun üstündə olan qəzeti götürüb
oxuyarkən, boğazımda qəfil bir sızıltı hiss etmişdim.
Bəlkə boğazımda nə isə qalmışdı? Bəlkə elə
sıyıqdan idi? Sıyıqdan daha bir qaşıq aldım, ancaq
daha dadlı gəlmədi. Heç bir səbəb olmadan, durub
duş otağına keçdim, güzgünün qarşısında dayandım,
özümə baxdım, ola bilsin bir az rəngim solmuşdu,
amma önəmli bir dəyişiklik hiss etmədim.
Duş otağına gəlmişkən, dişlərimi təmizləməyə qərar
verdim, həm də istədim ki, yatmazdan əvvəl özümə
bir göz gəzdirim. Bu məqamda, özümdən asılı olmadan,
vannaya tərəf çevrildim və əyildim, ağzımdan
böyük bir qusuntu kütləsi vannaya töküldü.
Gözümü açdıqdan sonra (inanıram ki, qusma və öskürmə
zamanı gözün yumulması şərti refleksdir)
gördüklərimdən dəhşətə gəldim, belə ki, vanna başdan-başa
qana boyanmışdı. Qan yavaş-yavaş kanalizasiya
dəliyinə doğru axıb gedirdi.
Mən bunun nə demək olduğunu anlayırdım.
B.-də, başqa həkimlər də mənə artıq çoxdan
xəbərdarlıq etmişdilər. Elə indidən hər şeyin
səbəbini aydın izah edə bilirəm, bu həzm kanalından
qan axma nəticəsində baş verib, həzm sistemimi
qanla təmin edən damarlardan biri partlayıb
və mənim daxilim qanla dolub. Bilirəm, belə
məqamlarda köməksiz qalmaq olmaz. Təcili yardımı
çağırmalıyam. Yenə də düşünürəm, çox ləng
də olsa düşünürəm ki, mən özüm də taksiyə minib
klinikaya gedə bilərəm, ya da təcili yardımı çağıraram,
yox axı məndə heç bir taksi sürücüsünün
nömrəsi yoxdur. Yenidən güzgüdə solğun çöhrəmə
baxıb, telefonun yerləşdiyi kabinetimə keçirəm. O
vaxt, açıq-aydın 112 nömrəsi əvəzinə 110 nömrəsini
yığmışdım, dəstəyin o başındakı əsəbi səs,
xeyli müddət mənə təcili yardım üçün 112-yə zəng
Wichtigste, sagt der Arzt – , trage ich, was ziemlich
komisch aussieht, Gummihandschuhe an
den Füßen. Ich muß selbst darüber lachen, aber
Lachen tut fürchterlich weh.
Der Krankenwagen ist schon einmal gekommen,
an einem Abend im April 2006. Mit
Christiane Rösinger hatte ich im Café Haliflor in
der Schwedter Straße gesessen, und obwohl es
von dort nur dreihundert Meter nach hause sind,
hatte sie mich im Auto mitgenommen und vor
der Haustür abgesetzt. Damals schloß ich die
Haustür auf, ging nach oben in die Wohnung, ich
war allein und setzte mich in die Küche, öffnete
ein Glas Apfelmus, das ich im Kühlschrank fand
und begann es auszulöffeln. Ich las in der
Zeitung, die noch auf dem Tisch lag, hatte plötzlich
aber ein sonderbares Gefühl im Hals. Habe
ich mich ver- schluckt? An Apfelmus? Ich nahm
noch einen Löffel, aber es schmeckte mir nicht
mehr. Ohne bestimmte Absicht stand ich auf und
ging ins Bad, ich sah in den Spiegel und sah
nichts besonderes, ich sah aus wie immer, ein wenig
blaß vielleicht. Weil ich nun aber schon im
Bad war, wollte ich mir gleich die Zähne putzen,
ich will ja, dachte ich, gleich ins Bett – wußte im
selben Augenblick aber, daß ich mich gleich übergeben
mußte. Ich drehte mich um und beugte
mich über die Badewanne, da schwappte ein riesiger
Schwall aus mir heraus. Als ich die Augen
öffnete – ich glaube, es ist ein Reflex, beim
Erbrechen so wie beim Niesen die Augen zu
schließen – , wunderte ich mich, weil die
Badewanne voller Blut war. Langsam lief es
Richtung Abfluß.
Ich wußte, was das bedeutete. B. und die anderen
Ärzte hatten mich oft genug, seit Jahren
schon gewarnt. In die- sem Augenblick weiß ich,
daß meine Ösophagusvarizen, Ösophagusvarizen
sind Krampfadern in der Speiseröhre, geplatzt
sind und ich mit Blut vollaufe. Ich weiß,
daß ich jetzt nicht ohnmächtig werden darf. Ich
muß den Notarzt rufen. Trotzdem denke ich, ich
denke sehr langsam, daß ich auch mit einem Taxi
in die Klinik fahren könnte, entschei- de mich
dann aber doch für den Notarzt, ich will ja keinem
Taxifahrer das Auto vollspucken. Ich sehe
mich noch einmal sehr bleich im Spiegel und
ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
79
×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ