X - Alatoran

dudsuz gücünün nümayişinin təkrar-təkrar
təsdiqinə gətirib çıxarırdı. Hədiyyə təsbehi dizlərinin
qabağına düşdüyü kimi, yəni olduğu
kimi, qəbul eləməmək, əlbəttə ki, gözükor
özündən müştəbehliyin əlaməti olardı. Kiçik bir
daşı kifayət qədər uzağa atmaq əvəzinə, ağır
qaya parçasını götürən çayçının hərəkəti qədər
səfeh bir iş olardı.
Volfqanq Yansen çətinliklə bu fikirlərdən qurtula
bildi, çünki yenidən bu çək-çevir burulğanınna
düşəcəyindən və bir də huşunu itirənə
qədər bu girdabdan çıxa bilməyəcəyindən qorxurdu.
Günortadan azca keçirdi. Şalvarının sağ cibini
boşaldıb təsbehi ora qoydu. Ayaqqabılarını geyinib
evdən çıxdı. Bayırda günəş işıq saçırdı.
Beynindəki təlatümü sakitləşdirmək üçün dayanmadan
addımlayır, sürətlə hərəkət edirdi. Nə
gedəcəyi dəqiq bir ünvan var idi, nə də ki həvəsi.
Sanki sonu bilinməyən bir kredit sövdələşməsinə
doğru addımlayırdı. Yaşayış massıvindən kifayət
qədər aralanandan sonra arxayın oldu ki, artıq
onu qonşulardan heç kəs görə bilməyəcək. Bir
daha ətrafına göz gəzdirib təsbehi cibindən çıxartdı.
Gözlərini təsbehə zilləyib bir az durdu,
əvvəlcə tərəddüdlə, sonra tam qətiyyətlə dənələri
bir-bir barmaqları arasından çevirməyə başladı.
Özünü hələ də narahat hiss edirdi. Qarşıdan
gələnlərin üzünə baxırdı. Heç kəs Volfqanq
Yansenin əlində nə tutduğuna fikir vermirdi.
Dayanacaqları çıxsaq, 98 ədəd taxta dənələrdən
ibarət kiçik bir təsbeh. Tünd və parlaq dənələr fasilələrlə
axıb gedir. Qəlbinin gözü ilə təsbehi ortasında
dəlik olan bir çevrə kimi görürdü. Bu
dəlikdən davamlı olaraq qum tökülür, amma heç
azalmırdı. Barmağı ilə çəkdiyi hər dənədən sonra
qum tayasının bir hissəsi uçub dağılırdı. Bu dağıntının
içində onun tar-mar olan həqiqətləri də
vardı. Axıb qum dənizinə qarışırdı. Onunsa
qəlbinə indiyə qədər hiss eləmədiyi şən əhvaliruhiyyə
dolurdu.
Tərcümə edən: Zaur Səttarlı
_______ vV _______
Eine Gedan ken drehung weiter jedoch fiel ihm sein
alter Rosenkranz wieder ein, und all dies wurde zu
einer derart vielschichtigen Unterweisung und zu einer
so unfaßbaren Machtdemonstration des Sheikhs,
daß es ein Zeichen blinden Größenwahns gewesen
wäre – kaum weniger aberwitzig als die Idee des
Kellners, statt mit einem Steinchen mit dem Felsen
um sein Land zu werfen –, das Geschenk nicht genau
so anzunehmen, wie es ihm vor die Knie gefallen
war.
Wolfgang Janssen brach seine Überlegungen
gewaltsam ab, da er fürchtete, in einen Strudel zu
geraten, der ihn erst wieder loslassen würde, wenn
er den Verstand verloren hätte.
Es war früher Nachmittag. Er räumte seine
rechte Hosentasche leer, steckte den Tesbih hinein,
zog sich Schuhe an und verließ das Haus. Draußen
schien die Sonne. Er ging zügig, rannte fast, um
das Drehen in seinem Kopf zum Stillstand zu
bringen. Er hatte kein Ziel und spürte doch
Widerwillen, als wäre er unterwegs zu einem
Kreditgespräch mit ungewissem Ausgang.
Nachdem er sich so weit aus seinem Viertel entfernt
hatte, daß keine Gefahr mehr bestand, auf
Nachbarn zu treffen, nahm er – nicht ohne sich
vorher noch einmal umgeschaut zu haben – den
Tesbih aus der Hosentasche. Er betrachtete ihn
eine Weile, ehe er begann, erst zögernd, dann entschlossener,
die Perlen durch seine Finger laufen
zu lassen, immer noch unbeholfen. Er achtete auf
die Blicke derer, die ihm entgegenkamen. Kaum
einer der Passanten bemerkte, daß Wolfgang
Janssen überhaupt etwas in der Hand hielt – ein
kleines Kettchen mit achtundneunzig Holzperlen,
hellen und dunklen, ohne Kreuz, die sich stockend
drehten. Er sah den Tesbih vor seinem inneren
Auge wie eine Kreislinie, die ein Loch hatte, aus
dem Sand rieselte, der nicht weniger wurde. Mit
jeder Perle, die ihm zwischen die Finger kam, löste
sich ein weiteres Bruchstück aus der
Verkeilung, in der sich die Trümmer seiner
Gewißheiten befanden, und fiel in das Sandmeer.
Darüber breitete sich eine Heiterkeit aus, die er bis
jetzt nicht an sich gekannt hatte.
_______ vV _______
ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
77
×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ