X - Alatoran

Təsbeh yanlış dualara və zikrlərə gətirib çıxarardı.
Heç olmazsa, bu səhvin təsiri olmayaydı,
çünki belə bir təsbehin istifadəsi xeyirdən çox ziyan
gətirərdi
İçində baş qaldıran dərin bir təəssüf hissi onu
rahat buraxmırdı. Bir neçə dəqiqə əvvələ qədər o
inanırdı ki, şeyxin simasında onun həyatına elə
bir insan daxil olmuşdur ki, özünün dini düşüncələrini
və ağır söhbətlərini yeritməzdi, əksinə
gözəgörünən dünya ilə gözəgörünməyən ilahinin
qüdrəti və əlaqələri haqqında qədim bilgilərə
malik idi. Şeyx onun təsəvvüründə gerçək bir
sufi ustadının canlı obrazı idi.
Bir şarlatana rast gəldi deyə pərt olmuşdu,
sonra bu pərtlik qəzəbə çevrildi. Bir az da keçsə
idi, təsbehi qırıb zibil qutusuna atardı. Amma
sanki birdən qıc oldu, sinəsində küt bir ağrı baş
qaldırdı, boğazı qəhərdən tutuldu. Bürüşüb xalçanın
üzərinə oturdu. Bayırda artıq günəş çıxırdı,
onun beynindəki duman isə hələ dağılmamaışdı.
Yatağa uzananda artıq beşin yarısı
idi.
Dörd saat sonra ona xas olmayan yaxşı
əhvali-ruhiyyə ilə oyandı. Yenə təsbeh yadına
düşdü və kefi pozuldu. Qəhvə hazırlamazdan
öncə inadkar bir şübhə ilə, ya da şübhə dolu bir
inadla dənələri bir də aşağı-yuxarı saymağa başladı.
Hər dəfə də onu məyus edən həmin say ortaya
çıxırdı: Son seqment 33 əvəzinə 32 ədəd
idi, buna uyğun olaraq da təsbehin toplam
dənələri 99 əvəzinə 98 idi. İndi onun bir neçə
yolu var idi: Şeyxin yanına gedib bunun nə
demək olduğunu soruşa bilərdi. Yox, yox bunu
edə bilməzdi. Qətiyyən. Əgər təsbehi yox
eləmək istəmirdisə, ən asanı onu yazı masasının
bir gözünə qoyub açarla bağlamaq və açarı çıxarıb
kanala atmaq idi. Nəzəri olaraq təsbehi
istifadə də edə bilərdi, yalnız üçüncü hissəyə çatanda
olmayan dənənin əvəzinə də zikr eləməli,
ya da eyni dənəni iki dəfə çevirməli idi. Bunu
təsəvvür etmək belə ona xoş deyildi. Məsələn
buddist dua barabanlarında (Tibet buddistlərində
içində dualar olan və oxun ətrafında fırlanan
barabanlar, məqsəd dua edərkən ruhi və
fiziki hərəkətlərin harmoniyasına nail olmaqdır)
normal sayılan avtomatik ibadət də burda
istisna olunurdu. Nəhayət ağlına gəldi ki, bəlkə
regiert, dreiunddreißig war das vollkommene Alter
der Seligen im islamischen Paradies. Die dreifache
Dreiunddreißig umfaßte alle Namen, die der
Mensch seinem Schöpfer zurufen konnte. Die
Zweiunddreißig, mit der Wolfgang Janssen es hier
statt dessen zu tun hatte, mochte für sich genommen
weder bedeutungslos noch ungünstig sein,
doch an dieser Stelle führte sie zu einem abgrundtiefen
Durcheinander. Der Tesbih verursachte
falsche Gebetseinheiten. Bestenfalls blieb der Fehler
ohne Wirkung, womöglich brachte der Gebrauch
der Kette sogar mehr Schaden als Nutzen.
Wolfgang Janssen fühlte eine tiefe Traurigkeit in
sich aufsteigen. Bis vor wenigen Minuten hatte er
geglaubt, daß mit dem Sheikh erstmals ein Mensch
in sein Leben getreten war, der nicht theologische
Meinungen oder fromme Sprechblasen von sich
gab, sondern das uralte Wissen um die Kräfte und
Zusammenhänge des Sichtbaren wie des Unsicht -
baren in sich trug. Der Sheikh war ihm in allem als
Verkörperung dessen erschienen, was er sich unter
einem wahrhaftigen Sufi-Meister vorgestellt hatte.
Auf die Enttäuschung, daß er einem Scharlatan
aufgesessen war, folgte Wut. Es fehlte nicht viel,
und er hätte den Tesbih zerrissen und in den Müll
geworfen. Irgendeine Lähmung hinderte ihn. Statt
dessen breitete sich eine dumpfe Beklemmung in
seiner Brust aus, ein Kloß schnürte ihm die Kehle zu.
Er saß zusammengesunken auf dem Teppich, in
seinem Kopf herrschte Nebel, während draußen
die Sonne aufging. Als er sich Schlafen legte, war es
halb fünf.
Vier Stunden später erwachte er ungewöhnlich
gut gelaunt. Dann fiel ihm der Tesbih wieder ein,
und seine Stimmung verfinsterte sich. Noch bevor er
Kaffee kochte, zählte er in trotziger Verzweiflung
oder verzweifeltem Trotz die Perlen herauf und herunter,
jedes Mal mit demselben niederschmetternden
Ergebnis: Das letzte Segment bestand aus zweiunddreißig
statt dreiunddreißig Holzperlen, die
gesamte Kette dementsprechend aus achtundneunzig
statt aus neunundneunzig. Es gab verschiedene
Möglichkeiten: Er konnte zum Sheikh gehen und ihn
fragen, was das zu bedeuten habe? – Nein, das
konnte er nicht, ausgeschlossen. Wenn er den Tesbih
nicht vernichten wollte, wäre es das einfachste, ihn
in eine verschließbare Schublade des Sekretärs zu legen,
den Schlüssel abzuziehen und in den Kanal zu
werfen. Theoretisch könnte er den Tesbih natürlich
auch benutzen, er müßte nur immer, wenn er an das
dritte Teilstück käme, in Gedanken und mit einem
ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
71
×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ