X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
10 ədəd miniatür dənəciklər - bunların köməyi ilə
zikr edərkən neçə dəfə dövrə vurulması yadda
saxlanırdı. Birinci hissədə 33 dənə, ikincidə isə 32
dənə saydı. Əsəbdən barmaqları titrəyir. Dənələri
bir-bir tutmaqda çətinlik çəkirdi.Tez-tez səhv
edirdi. İkinci hissəni yenidən saymağa başladı.
Bu dəfə 33 oldu. Düppədüz idi. Sonra isə iki parlaq
dənə ilə 3-cü hissənin sual dolu sayımı başladı.
İlk cəhddə necə oldusa, 31 ədəd çıxdı.
Volfqanq Yansen yenə başdan başladı. Birinci
hissədə 32 çıxardı. Orta hissə 33 oldu. Sonuncu
hissə bu dəfə də 32 oldu. Bəlkə ayırıcıları da saymaq
lazımdır deyə düşündü. Belə olanda cəmi 99
dənə eləyir. Növbəti sayımda ilk hissə yenə 33-lə
başa çatdı. İkinci hissə isə əvvəl olduğu kimi eyni
qaldı. Hətta sonrakı sayımlarda da dəyişmədi.
Sonuncu hissə isə heç cür 32-dən o yana keçmirdi
ki, keçmirdi. İki ayırıcını da əlavə edəndə
cəmi 100 olurdu. Onları çıxanda isə 98qalırdı.
Bir rəqəmin fərqi burda o birilər qədər
əhəmiyyətli idi. Heç bir halda bu təsbeh allahın
99 ismi-şərifini saymağa yaramırdı. Heç 3 dəfə
33-lük qısa zikr üçün də uyğun deyildi.
Vofqanq Yansen özünü çomaq zərbəsindən
sonra ağır beyin silkələnməsi keçirmiş adam kimi
hiss edirdi. O, açıq- aşkar bir şərq qumarbazının
hiyləsinə tuş gəlmişdi.
Əgər şeyx bu təsbehlə zikr edib dodaqları ilə
zikrin səhv sayda olmağını hiss etməyibsə, o, əsl
ustad ola bilməz. Özü də ki, bu bir rəqəmin şübhəsiz
ki, həm mənası, həm də təsiri vardı, olmalı
idi. Başqa bir tərəfdən, bu təsəvvürün əsasında
kainatın allahın iradəsi ilə yaradılması, dünyanın
tam harmoniya ilə qurulması, rəqəmlərin arasındakı
əlaqələr və onların mənaları dururdu.
Bu sistemdə 33 heç də xəyali bir yuvarlaq rəqəm
deyildi. Məsələn, 27 və ya 45 kimi, bəlkə də bu
rəqəmləri eşidəndə adamın ağlına heç nə
gəlməzdi. 33 isə kamillik yaşı idi. Buddizmdə 33
işıq elmi var idi. İsa yer üzündə cəmi 33 il yaşamışdı.
David 33 il hakimiyyətdə olmuşdu. İslam
dininə görə cənnətdəki möminlər 33 yaşında olmalı
idi. 3 dəfə 33 ilə insanın öz yaradanını vəsf
edə biləcəyi bütün adlar sadalanırdı. Üolfqanq
Yansenin zikr etməli olduğu 32 dənə isə
əhəmiyyətsiz və namünasib idi. Həm də bu
nöqtədə dərin bir qarışıqlığa səbəb olurdu.
70 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
zwei Zwischenglieder in der Form von
Gewürznelken, außerdem das längliche Schlußstück
und die zehn Miniaturperlchen, mit deren Hilfe
man sich die gebeteten Runden merkte. Er zählte
dreiunddreißig Perlen im ersten Abschnitt, zweiunddreißig
im zweiten. Vor lauter Nervosität hatten
seine Finger Schwierigkeiten, immer nur eine Perle
zu greifen, es schlichen sich Fehler ein. Er begann
den zweiten Abschnitt von neuem. Diesmal kam er
auf dreiunddreißig – so war es richtig. Es folgte der
fragwürdige dritte Abschnitt mit dem hellen Doppel.
Bei der ersten Zählung enthielt er lediglich einunddreißig
Perlen. Wolfgang Janssen begann ganz von
vorn, landete bei zweiunddreißig im ersten Segment,
der Mittelteil blieb bei dreiunddreißig, der letzte
hatte jetzt ebenfalls zweiunddreißig. Er überlegte, ob
man die beiden Zwischenglieder mitzählen mußte?
Dann käme man insgesamt auf neunundneunzig
Perlen. Die nächste Zählung des ersten Teilstücks endete
wieder mit dreiunddreißig, das zweite blieb
dabei, und ganz gleich, wie oft er auch nachzählte,
der letzte Abschnitt gelangte nicht über zweiunddreißig
Perlen hinaus. Rechnete man die beiden
Zwischenglieder hinzu, erhielt man in der Summe
einhundert, ohne sie achtundneunzig. Eins stimmte
so wenig wie das andere. Weder auf diese noch auf
jene Weise ließ sich der Tesbih zur Anrufung der
neunundneunzig heiligen Namen Gottes benutzen.
Für die drei mal dreiunddreißig Kurzgebete eignete
er sich ebenfalls nicht.
Wolfgang Janssen fühlte sich wie jemand, der
nach einem Keulenschlag auf den Kopf mit einer
schweren Gehirnerschütterung aufwachte. Offen -
sichtlich war er wiederum einem orientalischen
Taschenspielertrick aufgesessen. Wenn der Sheikh
die Kette gebetet hatte, ohne zu merken, daß ihm die
falsche Anzahl der Formeln über die Lippen gekommen
war, eine Zahl, die ohne Zweifel Sinn und
Wirksamkeit hatte – haben mußte –, konnte er kaum
ein echter Meister sein. Unter anderem basierte die
Vorstellung des aus göttlichem Geist geordneten
Universums, des Aufbaus der Welten in vollkommener
Harmonie, auf Zahlenverhältnissen und deren
Bedeutung. In diesem System war die
Dreiunddreißig nicht irgendeine nachrangige Zahl,
wie die siebenundzwanzig oder die fünfundvierzig,
bei denen es vielleicht nicht genau darauf angekommen
wäre: Dreiunddreißig war die Zahl der
Vollendung. Es gab dreiunddreißig buddhistische
Lichtwesen, Jesus hatte dreiunddreißig Jahre auf
Erden verbracht, David dreiunddreißig Jahre lang