X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
zamanla qaralmış, qara dənələrin isə bəziləri sürtülüb
rəngini itirmişdi. Və bu da ritmlərin bir-birinə
qarışması kimi qıcıq yarada bilirdi. Daha
dərin qatlarda yata biləcək struktur quruluşunu
anlaya bilmək üçün gözlərini ora-bura gəzdirdi.
Amma heç bir şey tapmadı. On birinci dənədən
sonra on kiçicik muncuqlu qısa bir bağ gəlirdi.
Onda belə bir təəssürat var idi ki, şeyx əşyaları
uzun müddət özündə saxlayan birisi deyil.
Uşaqlıqda gördüyü kimi camaat keşişə hər cür
hədiyyələr gətirirdi, o da onları başqalarına paylayırdı.
Şeyx də, az qala hər camaat namazında,
başqa bir təsbeh alırdı, zaman və əbədiyyət
sərhədinin o tayından ona gələn bir hikmət ilə
onları bir müddət istifadə edib daha da dəyərli
edirdi. Bu axşam isə onda çox özəl bir təsbeh
vardı. Bunu da ki, ya evdə Volfqanq Yansen üçün
seçmişdi, ya da spontan olaraq ona vermək qərarına
gəlmişdi. Volfqanq Yansenin barmaqları arasından
əyri-üyrü axıb gedən təsbeh dənələri türk
həmkarı Oktay Yolçunun İstanbuldakı dükanında
gördüyü təsvirləri onun gözləri qarşısında
canlandırırdı. Xalçalarda, kilimlərdə və əlyazmalı
miniatür vərəqlərindəki ornamentlər şeyxin
baxışındakı gülüşlə, axşam ona ilk çayı gətirən
qadının gözəlliyi ilə kəsişirdi.
Təsbehin qədimliyi onda belə bir fikir oyatdı
ki, yəqin o əvvəllər daha böyük bir şeyxə və ya
digər yüksək mənsəb sahibinə məxsus olubdur.
Ola bilsin ki, onun təsəvvür etdiyindən də daha
qiymətlidir. Birdən o yan-yana olan iki parlaq
dənəyə çatıb durdu. Onlar nə isə xüsusi və qalıcı
bir narahatlıq vəd edirdi. Volfqanq Yansen bir
daha təsbehin əmələ gətirdiyi dairəyə nəzər saldı.
Üç qara dənənin ardıcıl gəldiyi yerdə dayandı və
diqqətlə baxdı. Belə ikiqat kodun məntiqindən çıxış
edərək məcburi ardıcıllığı anlamağa çalışırdı.
Başqa yerlərdə iki yox, üç eyni dənə ardıcıl
gəlirdi. Fərq göz qabağında idi. Həmçinin
müəyyən elədi ki, bu üçlüklər də ortadakı o birilərə
nisbətən daha parlaq idi, nəinki kənardakılar.
Beləliklə xoşagəlməz bir qeyri-dəqiqlik
nəzərə çarpırdı.
Yansenin rəngi qızardı. Onu tər basdı və saymağa
başladı. Əsas dənələr üç dəfə 33 sayında olmalı
idi. Bundan əlavə iki ədəd nərgiz çiçəyi formasında
ayırıcı dənələr, ucundakı uzun cıqqa və
68 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
wenig durcheinander geriet und eine unterschwellige
Irritation verursachte. Wolfgang Janssens Augen
sprangen hin und her, um Strukturmerkmale zu
entdecken, die auf tieferen Ebenen eine Ordnung bildeten,
aber er fand nichts. Hinter der elften Perle
zweigte eine kurze Schnur mit zehn winzigen
Perlchen ab. Den Abschluß bildete jeweils ein kichererbsengroßer
Filzbömmel.
Er hatte ohnehin den Eindruck, daß der Sheikh
niemand war, der Dinge dauerhaft besaß. Wie die
Leute in seiner Kindheit dem Pfarrer alle Arten von
Devotionalien gebracht hatten, damit er sie weihte,
erhielt der Sheikh bei nahezu jedem Gemein schaf -
t sgebet einen anderen Tesbih, damit er ihn durch
seine Benutzung mit jener Segenskraft auflud, die
von jenseits der Grenze zwischen Zeit und Ewigkeit
durch ihn hindurch floß. Heute Abend hatte er allerdings
einen eigenen bei sich gehabt, den er entweder
bereits zu Hause für Wolfgang Janssen ausgewählt
oder ihm spontan zugedacht hatte.
Mit den Perlen, die reichlich ungelenk durch
Wolfgang Janssens Finger glitten, zogen Bilder seines
türkischen Kollegen Oktay Yolcu in dessen
Istanbuler Lager an seinem inneren Auge vorbei.
Undurch dringlich klare Ornamente auf Teppichen,
Fliesen, Handschriftenseiten kreuzten sich mit dem
Witz im Blick des Sheikhs, und der Schönheit der
jungen Frau, die ihm zu Beginn des Abends den ersten
Tee gebracht hatte.
Angesichts des Alters der Kette kam ihm der
Gedanke, daß sie früher vielleicht einmal dem
Großsheikh oder einer anderen hochstehenden
Persönlichkeit des Ordens gehört hatte und noch
weitaus mächtiger wäre, als er es sich überhaupt
vorstellen konnte. Plötzlich blieb er jedoch an zwei
helleren Perlen unmittelbar nebeneinander hängen.
Sie verursachten eine sonderbare und nachhaltige
Störung. Wolfgang Janssen schaute wiederum
das gesamte Rund der Kette an. Er
untersuchte die Stellen, an denen drei dunkle
Perlen aufeinander folgten, bemühte sich, die aus
der Logik eines binären Codes folgenden
Zwangläufigkeiten zu begreifen: An den anderen
Stellen fanden sich drei und nicht zwei Gleiche nebeneinander.
Der Unterschied war entscheidend.
Auch stellte er fest, daß dort die mittlere jeweils
geringfügig heller war, als die äußeren, also lediglich
eine Ungenauigkeit vorlag.
Wolfgang Janssen wurde rot, ihm brach der
Schweiß aus und er begann zu zählen: Drei mal
dreiunddreißig Hauptperlen mußten es sein, dazu