X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
Müşahidə göstərir ki, dönüş ümumiyyətlə istisnadır
və şüurlu şəkildə qurulmuş kainatda gözlənilən
deyil. Barmaqlarımın sadə bir bəndi açıbbağlaya
bilmək iqtidarında olmaması, məni hər
bir halda düşünməyə məcbur edir. Mən donacağımı
əvvəlcədən bilirəm və bu qabliyyətimin
də yalnız bu günlük yox, bir dəfəlik məndən alınacağını
bilirəm. Sanki bağlanmışam deyərdim.
Mən məmnuniyyətlə, çatışmayan barmaqlarım
və üzvlərim haqqında suallara cavab tapmaq istərdim,
bu cavabın isə Annanın təhlükəli
vəziyyətlərə adət etmiş reaksiyası ilə heç bir
əlaqəsi yox idi. Əgər çantamda rəqəmsal fotoapparatın
əvəzinə, əllərimi qızdıracaq bir şey
olsa idi, bəlkə də sonralar, gündəlikdə Catch-22
problemlərini də müzakirə etmək olardı. Mənə
elə gəlir ki, özüm burda əllərimi qızdıracaq bir
şey ixtira edəcəm.
Mənim öz babam müharibənin sonunda Çexiya
boyu həftələrlə gəzib-dolanıb ki, amerikan
əsirliyinə düşsün. İnanmıram onun əlində bizdə
olan pulsuz yol xəritəsindən daha yaxşı bir şey
olsun, bundan başqa da yəqin o vaxt qaranlıq
olub. Onun bu potensialı irsən mənə keçməli
idi. Xeyr, daha dərindən götür-qoy edəndə mən
bu düşüncəyə etibar edə bilmərəm. Ya da, bəlkə
ümumiyyətlə bu barədə qərar çıxarmayaq.
Məsələ sonda aydınlaşacaq, əvvəlcə mən babamın
irsindən bəhrələnmədən, bu səyahəti başa
vurmalıyam.
Əlbəttə, mən ən sonda yenə də xəritə üzərindəki
şəklə baxmadım, çünki yaddaşımda
həmin taxta lövhə üzərindəki şəkil qalmışdı.
Onu da qeyd edim ki, kamera ilə müqayisədə
mənim beynim şaxtada da əla işləyir. Həm də,
dağdakı daxmalar köhnə dəbli adlarıyla elə sıx
düzülüblər ki, hətta xəritəsiz də qalsan, boran da
olsa onları səhv salmazsan. Hardasa yolun sağında
gözəl, amma bir az narahatlıq verən
Modry Dul var. Çex dilində anlamadığımdan,
burda yəqin söhbət yerdən yox, səyahətçiyə
məsləhətdən gedir: Hic sunt leones. Biz özümüzü
Modry Dula yox, yuxarıda dağlarda qurulmuş
daxmalara etibar edək, çünki onları tapmaq
da asandır.
60 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
dem Punkt, an dem man sich befindet, zu beinhalten.
Es ist, wie Anne zu sagen pflegt: Wenn wir jetzt
Schinken hätten, könnten wir Ruhrei mit Schinken
machen, wenn wir Eier hatten.”
Davon abgesehen mochte ich ungern die Hand -
schuhe ausziehen, da der Vorgang des Handsc -
huhausziehens zwar ein einfacher, seine Umkehrung
jedoch auch dann nicht einfach ist, wenn die Hände
kooperieren. Merkwürdig, dass es so viele nicht reversible
Prozesse auf der Welt gibt. Bei genauerer
Betrachtung stellt sich heraus, dass Umkeh rbarkeit
generell die Ausnahme darstellt und nicht die Regel,
wie man es in einem vernünftig gestalteten Uni versum
erwarten mochte. Die Tatsache, dass me ine Finger bereits
jetzt nicht mehr in der Lage sind, ei nen einfachen
Reißverschluss zu bedienen, gibt mir je denfalls zu
denken. Ich weiß über Erfrierungen Besc heid, und es
ist ohne weiteres möglich, dass sich mir diese
Fähigkeit nicht nur heute, sondern für immer entzieht.
Verschließt, bin ich versucht zu sagen. Ich werde
mir vorsorglich eine Antwort auf die Frage nach fehlenden
Fingern oder Fingergliedern zurechtlegen, eine
Antwort, die nichts mit Annes habitueller Verkennung
von Gefahrensituationen zu tun hat. Hatte ich in meiner
unzugänglichen Tasche statt einer Digitalkamera
einen Handwärmer, könnte man spater immerhin
Catch-22-Probleme im Alltag erörtern. Ich glaube, ich
werde einen Handwarmer hinzuerfinden.
Mein eigener Großvater ist nach Kriegsende wochenlang
nachts durch Tschechien gewandert, um in
amerikanische Kriegsgefangenschaft zu gelängen. Ich
bezweifle, dass ihm besseres Kartenmaterial zur
Verfügung stand als unsere Gratis-Wanderkarte, zudem
war es ja dunkel. Er muss die Gene, die ihn dazu
befähigten, an mich weitergegeben haben. Nein, bei
näherer Betrachtung kann ich mich auf diese
Uberlegung nicht verlassen, denn mein Vater war zu
diesem Zeitpunkt bereits gezeugt. Oder lassen sich
daraus uber-haupt keine Schlussfolgerungen ableiten?
Die Frage wird später zu klären sein; vorerst
muss ich diese Wanderung zu Ende bringen, ohne auf
die Gene meines Großvaters zurückzugreifen.
Natürlich bin ich letztlich nicht auf das Foto der
Wanderkarte angewiesen, denn auch mein Gehirn hat
ein Abbild jener Tafel in ihrem hölzernen Triptychon
gespeichert. Und im Unterschied zur Kamera funktioniert
es auch bei Kalte ausgezeichnet. So weiß ich,
dass die Berghütten mit ihren rührend altmodischen
Namen rund um uns herum so zahlreich stehen, dass
sie selbst ohne Karte und im Schneetreiben kaum zu
verfehlen sind: Erlebach baude, Weißwas sergrun d -
baude, Geiergucke, Wiesen baude. Irgendwo zur