X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
mayan yazıqlıq hissindən ümidsizlənərək ölməyi
düşünmürəm. Qayanın kölgəsində uzun
müddət dayandığım vaxtı çox çətinliklə xatırlayıram,
sağ çıxdığın xəstəliyi zorla xatırlayan
kimi. Hər şeyin başında təmkin və düz istiqamətlənmə
durur.
Sadəlöv insanlar üçün olan macəra kitabları
həmişə yol yoldaşlarının, soyuqdan və yalnızlıqdan
özünü itirmiş halda, öz azuqələrini birbiri
ilə paylaşmaq cəhdlərindən danışır.
Həqiqətən, bu mövzuya aid, iki hadisə yadıma
düşdü. Birisi, bir məşhur alpinistin avtobioqrafiyasıdır,
mövzunun adını yadıma sala bilmirəm,
o birisi də Amundsenin Cənubi Gürcüstan buzlaqlarını
keçməsi haqqında idi. Amma mən onun
Nansenlə səhv salıb salmadığından əmin deyiləm.
Bu hafizə pozğunluqlarını nəzərə almasaq,
aydın dərk edə bilirəm, üçüncünün varlığındansa,
ikincinin yoxluğunu müəyyənləşdirə
bilirəm. Anna daha burda yoxdur. Mən onsuz da
hər şeyin öhdəsindən gələ bilirəm, hətta daha
yaxşı gəlirəm. Mən gərək onu özümlə götürməzdim,
belə lap əla olardı. Anna olmasaydı
mən artıq Berlində olacaqdım, yaxşı qızdırılmış,
insanlar tərəfindən insanlar üçün təşkil olunmuş
yerlərdə olardım. Mənim əcdadlarlm min
illər boyu çalışıblar ki, soyuqda, şaxtada, dumanda
çöldə qalmayaq - onların xidmətlərindən
faydalanmaq mənim tam haqqımdır. Amma
mən onu da bilməli idim ki, Anna ömrü boyu bir
dəfə də olsun fərli-başlı bir xəritə almayıb.
1:500.000 miqyaslı xəritəsi kifayət etməyəndə
onun dar dünya təssəvvürü ilə heç nə etmək olmur.
Mən başqalarının xidmətindən yalnız yüksək
peşəkarlıqla hazırlanmış qış kurtkası geyməklə
faydalanmışam. Soyuğa və yağışa qarşı əsl möcüzə
bir şey idi bu. Hərçənd ki, yadıma sala bilmirəm,
Berlindəki qışa qarşı belə yüksək keyfiyyətli
geyim parçasını əldə etməyə məni nə
vadar etmişdi, amma mən çoxdan gəldiyim
qərarla tamamilə razıyam. Kimin belə kurtkası
varsa, onun evə ehtiyacı yoxdur. Onun üzərindəki
pas ləkələrinə, o qədər də sıx olmayan tikilişinə
fikir verən yoxdur. Mənə axır vaxtlar aydın
56 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
oder Erschöpfung werden ihnen zum Verhängnis, sondern
Verzweiflung und schlechte Planung. Aber ich
habe in der letzten Nacht bereits unter Beweis gestellt,
dass ich nicht aus Enttäuschung über das mangelnde
Mitgefühl der Natur zu versterben gedenke. Es war
eine lange Wartepause im Windschatten eines Fel s -
blocks, an die ich mich jetzt kaum noch erinnere, ähnlich,
wie man sich an einen uberstandenen Sch merz
nur abstrakt und undeutlich erinnert. Alles eine Frage
der Selbstbeherrschung, der richtigen Einstel lung.
Natürlich ist es wichtig, den Verstand, der wie ein
Hund lieber hierhin und dorthin streunen mochte, an
die kurze Leine zu nehmen und nicht zuzulassen, dass
er Schemen nachjagt. Abenteuerbücher für leic -
htgläubige Leser berichten immer wieder von sc hat -
tenhaften Begleitern, mit denen die durch Kalte oder
Einsamkeit verwirrten Wanderer ihren Proviant zu
teilen versuchen. Tatsachlich habe ich genau zwei Er -
wähnungen dieses Phänomens in zuverlässigen Quel -
len gefunden, nämlich in einer berühmten Ber g s -
teigerbio-grafie, an deren Titel ich mich gerade nicht
erinnern kann, und in einem Bericht Amun d sens über
seine überqwerung der Gletscher Sud georgiens. Ich bin
mir allerdings nicht sicher, ob da nicht irgendeine
Verwechslung mit Nansen vorliegt. Ab gesehen von
die sen kleineren Gedächt nisausfällen bin ich bei klarem
Verstand und stelle statt der Anwesenheit eines
Dritten vielmehr die Abwesenheit einer Zweiten fest.
Anne ist nicht mehr da. Ich komme sehr gut ohne sie
zureicht, besser sogar. Ich hatte sie gar nicht erst mitnehmen
sollen, das ware am besten gewesen. Ohne
Anne könnte ich längst in Berlin sein, an einem gut beheizten
und von Menschen für Men schen gestalteten
Ort. Meine Vorfahren haben viele tausend Jahre daran
gearbeitet, nicht mehr unbehaust in Kalte, Schnee und
Nebel he rumkriechen zu müssen - es ist mein gutes
Recht, von ihren Leistungen zu profitieren. Aber ich
hat te es wis sen müssen, denn Anne hat in ihrem gan -
zen Le ben keine vernünftige Karte gekauft. Situa tio -
nen, in denen ein Maßstab von 1:500.000 nicht mehr
ausreicht, kommen in ihrem beschränkten Weltbild
nicht vor.
Immerhin profitiere ich von den Leistungen anderer
insofern, als ich eine hochprofessionelle Win -
terjacke trage, ein wahres Wunderwerk an Wind- und
Wasserdichtigkeit. Ich erinnere mich zwar nicht, was
mich dazu bewogen hat, dieses fur Berliner Win -
terverhältnisse völlig überqualifizierte Kleidun gs stück
zu erwerben, aber ich bin zufrieden mit meiner langst
vergessenen Entscheidung. Wer eine solche Jacke hat,
der braucht kein Haus. Wen kümmern ihre hässlichen
rostbraunen Flecken und ihre undichten Nähte?