X - Alatoran

səhvləri də düzgün göstərəsən və çətin
vəziyyətdə öz davranışını sənə sərf edən tərzdə
işıqlandıra biləsən. Bu yerdə mən Annanın adını
çəkməyəcəm. Belə hesabatlarda başqalarını öz
şəxsi taleyinə görə cavabdeh qoymaq olmaz.
Hətta əgər o, çatışmayan uzaqgörənliyi ilə bütün
bir bədbəxtliyin səbəbkarı olsa belə.
Yolunu azmış balaca uşaqların daha yaxşı
sağ qalma şansları var, nəyinki böyüklərin, çünki
balacaların öz vəziyyətlərinin ciddiliyini dərk
etmək üçün ağılları inkişaf etməyib. Onlar nə
yaxşı, nə də pis plan qururlar, günlərlə səhv istiqamətlərə
getmirlər, bilmirlər ki, indi sağ olsalar
da ölə bilərlər. Onların sərçə beyinləri oksigen
çatışmazlığını dərk eləmir. Ən böyük təhlükə
isə altı, on iki yaş arasında yolunu azanlarda
olur. Bu yaşlarda hər hansı bir plan fikirləşmək
üçün kifayət qədər yaşın var, lakin qurduğun
planı lazımsız bir plandan ayıra bilmirsən. Əgər
mən ölsəm, hansısa ildə yazın əvvəlində meyitim
vadidə buzlaqların əridiyi vaxt tapılacaq.
Amma əlbəttə mən ölməyəcəm, burada da buzlaq
yoxdur. Çaşqınlıq özü ölümə səbəbdir. Amma
mən özüm cismən olmasam da, ruhən istiqamətlənmişəm
və balaca qırmızı üçbucaq mənim
yerimi göstərir: Siz buradasız.
Aşağıda avtomobil saxlama meydançasında
bizim yolumuz təsvir olunub və öz başlanğıcını
əsaslı şəkildə götürüb. Küləyin sovurduğu qar
kristalları parıldayır. Artıq bir-iki saat olardı kı
yolu itirmişik. Təbiət onu yapışqanlı dil kimi
özünə çəkib və biz bu dilin üstündə yapışıb qalmışıq.
Ama biz ona qarşı çıxa bilmərik. Bizim sağ
qalmağımız təbiətin heç vecinə də deyil, belə situasiyalarda
bu daha ağır hiss olunur. Sevilmək
istədiyin adam tərəfindən heç bir maraq hiss
etməyəndə onun biganəliyinə səbrlə dözmək
kimi bir şeydir bu.
Baxmayaraq ki, geyimləri və sürsatlarına
görə hələ bir-iki gün sağ qalmaq şansları var,
yolunu azanlar çox vaxt elə birinci gün ölürlər.
Onların ölümünə səbəb nə soyuq hava, nə də
yorğunluq olur, səbəb tərəddüd və səhv planlaşdırmadır.
Amma mən artıq, ötən gecə özözümə
sübut etdim ki, təbiətin mənə qarşı çatış-
Bis dahin kann ich mir eine weniger naheliegende
Metapher ohne Schneeflocken zurechtlegen, um einen
Sachverhalt zu illustrieren, der mir jetzt wieder entfallen
ist. Anne werde ich dabei nicht erwähnen. Man
soll in solchen Berichten nicht andere für das eigene
Schicksal verantwortlich machen. Nicht einmal dann,
wenn sie tatsächlich durch ihre mangelnde Weitsicht
das ganze Unheil heraufbeschworen haben.
Verirrte Kleinkinder haben bessere Uberleben -
schancen als Erwachsene, denn es fehlt ihnen an der
Phantasie, die nötig wäre, um den Ernst ihrer Lage zu
begreifen. Sie machen weder schlechte noch gute
Plane, sie laufen nicht tagelang in die falsche Richtung,
und weil sie nicht wissen, dass sie bereits tot sind, bleiben
sie am Leben. Aus demselben Grund lassen sie
sich auch erfroren oder ertrunken noch nach Stunden
wiederbeleben. Ihr Spatzengehirn bemerkt das Fehlen
von Sauerstoff gar nicht erst. Am größten ist die Gefahr
dagegen, wenn man sich zwischen dem sechsten und
zwölften Lebensjahr verirrt. Man ist alt genug, um einen
Plan zu fassen, aber noch zu jung, um einen
durchdachten von einem ungenügenden Plan zu unterscheiden.
Wenn ich sterbe, nimmt dieses ganze
Wissen die Form eines nutzlosen, gefrorenen
Eiweißklumpens an. Im Frühjahr irgendeines Jahres
kann man meine Leiche unten im Tal aus dem
Gletscher schmelzen sehen. Aber ich werde natürlich
nicht sterben, und es gibt hier auch gar keinen
Gletscher. Nicht zu wissen, wo man sich relativ zu anderen
Punkten aufhält, ist keine Todesursache.
Verwirrung ist eine Todesursache. Aber ich bin, wenn
schon nicht körperlich, so doch geistig orientiert, und
ein kleines rotes Dreieck markiert meinen Standort: Sie
befinden sich hier.
Unten am Parkplatz hatte unser Weg beschildert
und befestigt seinen Anfang genommen. Vom Wind
aufgewirbelte Schneekristalle leuchteten in Spekt -
ralfarben. Der Weg verlor sich schon ein oder zwei
Stunden später, oder vielleicht waren auch wir es, die
den Weg verloren. Die Natur hatte ihn ausgelegt wie
eine klebrige Zunge, und wir waren ihr auf den Leim
gegangen. Aber wir dürfen ihr keinen bösen Willen
unterstellen. Unser Uberleben konnte der Natur kaum
gleichgültiger sein, das wird in solchen Situa tionen
schmerzlich spürbar. Wie das Desinteresse eines
Menschen, von dem man geliebt werden mochte,
muss man ihre Gleichgültigkeit stoisch ertragen. Die
Zeit arbeitet fur mich.
Verirrte sterben haufig bereits in der ersten Nacht
im Freien, obwohl sie, gemessen an ihrer Ausrüstung
und körperlichen Konstitution, in der Lage sein mussten,
mindestens einige Tage zu überleben. Nicht Kälte
ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
55
×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ