X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
Sonra gözlərindən yaş süzülürdü. Artıq bir
neçə həftə idi bir-birinin ardınca dayanmadan
kitab oxuyurdu. Oxuyurdu ki, Rayner üçün tökdüyü
göz yaşlarına bir son qoya bilsin. Amma bu
cildlər də Rayner haqqında bir şeirlə bitirdi. Hər
sevən qadın arzu edər ki, ona belə bir şeir həsr
edilsin. Hər sevilməyən qadın bunu daha çox
arzu edər. Sevgisi daşa dəymiş qadınlar isə bunu
ən çox arzu edərlər. Və bu hər şeydən əvvəl
Raynerin ürək parçalayan çağırışı idi.
Var gücümlə
Hər zaman sənə can atdım.
Biz bir-birimizi anlamayandan sonra
Axı mən kiməm, sən kim?
Və burda artıq duruş gətirə bilmədi, durmadan
ağlayırdı. Raynerə görə. Luiyə olan qısqanclıq
üzündən. Nitsşeyə görə. Fridrix Karl Andreas
üçün. Çünki o, bir vaxtlar çox gözəl olmuşdu.
Çünki dünya bunca ədalətsizdir. Çünki onun da
can atdığı təhsilli burjua çevrələrində kişilər
həmişə belə “kukla”lara vurulurlar. Onların fərqi
isə bu idi ki, məşhur bir intellektualın, şairin,
sənətkar və rejissorun adı çəkilən kimi özlərinə
əziyyət verib ağıllı görkəm alır və gülümsəyirdilər.
Onlardan bildikləri iki-üç cümləni isə elə
bəyan edirdilər ki, sanki o anda nəsə çox əhə -
miyyətli bir yeniliyə imza atırlar.
(–Rayner, bu an mənim üçün həmişə reallıqdır.)
Həmişə bu çəlişki və özünü aparmaq tərzi. Və
“Qadın nə istəyir?”, – bunu heç kim bilmir.
O özü bunu bilirdimi? O, nə istəyirdi, həqi -
qə tənmi istəyirdi, bunu bilirdimi?
Eh, nə fərqi var ki?
Həm də ona görə sızlayırdı ki, Rayner daha
bir də zəng etməyəcəkdi. Hətta indən belə heç bir
halda bu çevrədən olan kişiyə etibar etmək olmaz.
Onlar ümumiyyətlə onun sevgisinə layiq
deyillər. Ayrıca Raynerin bir az səfeh olduğunu
düşünürdü. Ən yaddaqalan zamanlarında isə
əməlli-başlı sarsaq olduğunu düşünürdü. Ona
görə sızlayırdı. Ən xoşbəxt anlar arxada qalmışdı.
Bu ona ikiqat təsir edirdi. Təkcə sevgisi uğursuz
olmamışdı. Həm də onun sevgisini heç bir za-
38 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
Am Ende kamen ihr die Tränen, dabei las sie,
gleichfalls seit Wochen, unerbittlich ein Buch
nach dem anderen, um endlich mit der Heulerei
wegen Rainer aufzuhören. Aber dann endeten
die Kapitel über Rainer in einem Gedicht, wie
jede liebende Frau sich eins geschrieben wünscht
und jede nichtgeliebte Frau noch viel mehr, die
unglücklich liebende aber am allermeisten, und
das war auch noch eingeleitet worden von der
herzzerreißendsten Raineranrufung von allen.
Ich geh doch immer auf Dich zu
mit meinem ganzen Gehn
denn wer bin ich und wer bist Du
wenn wir uns nicht verstehn –
Und da konnte sie nicht mehr und heulte haltlos
los. Wegen Rainer. Aus Eifersucht auf Lou.
Wegen Nietzsche. Wegen Friedrich Carl Andreas.
Weil der einmal so schön war. Weil die Welt so ungerecht
war. Weil die Männer in den bildungsbürgerlichen
Kreisen, auf die sie aspirierte, sich
immer in diese Schnatzen verliebten, die sich dadurch
auszeichneten, daß sie immer so wissend
gequält lächelten, wenn die Namen bedeutender
Intellektueller/Dichter/Künstler/Regisseure fielen,
und die all ihre wenigen Sätze so intonierten, als
würden sie gerade jetzt etwas ganz besonders
überraschend Neues sagen.
(– o Rainer, dieser Augenblick ist mir Gegenwart
immerdar –)
Immer dieses Gewaber und Gewese und
»Was will das Weib?«, keiner weiß es.
Doch wußte sie es selbst? Was sie wollte,
wirklich wollte, wußte sie das?
Na, auch egal.
Und außerdem heulte sie, weil Rainer nicht
nur nicht mehr anrief, sondern auch keinesfalls
zu diesem Kreis von Männern gerechnet werden
konnte, der ihrer Liebe überhaupt würdig
gewesen wäre. Eigentlich fand sie ihn nämlich
ein bißchen doof. Eigentlich sogar ziemlich doof,
aber nur in ihren hellen Momenten. Darum
heulte sie, sobald so ein heller Moment vorbei
war, gleich doppelt soviel. Nicht nur unglücklich
verliebt, sondern auch noch in jemanden, der
ihre Liebe nicht einmal hätte schätzen können,
wenn er es gewollt hätte!