X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
daşında qalacaqmı, ya da televizorda boksa baxdığım
anlar, ya da ayaqlarımın görünüşü.
VIII
Keçid icazəsi
Üç tərəfdən gül-çiçəklə əhatə olunmuş, parka
bənzər məhəllənin, kollar arasında itmiş cığırı
ilə irəliləyirdim. Bu məhəllədə nə vaxtsa uşaqlar
oynayardı, bir-birini qovardı, qışqırardı və atlanıb-düşərdi,
onlar qışda təkcə corabla gəzən
əcnəbi uşaqlarıydı, onların arasında birisi isə
hətta corabını əlinə geyinirdi. Yay aylarında bu
məhəllədə böyük ailələr gecə yarısına qədər Qril
bayramı edərdilər. Mən burada velosipedimi torpaqla,
otların üstü ilə sürüb həmişə məhəllənin
üç çıxışından biri ilə qütblərdən birinə tərəf yol
alırdım. Allah bilir o divarlar mənim üçün necə
əsrarəngiz, gözəl görünürdü.
Mənim o evə gəlişimdən azca sonra, bizim
birbaşa məhəllədən bayıra açılan qapımız
həmişəlik kilidləndi, belə ki, qonşu evin sahibəsi
bizim ordan keçməyimizə icazə vermədi,
bundan sonra o da bizim çəmənliyimizin kənarına
payalar və tikanlı kollar basdırdı. (Bu da bizim
keçid haqqımız). Mən velosipedimi evin girişi
ilə küçə arasında yuxarı-aşağı sürürdüm.
Hələ də tələsməyimdən və hansı qütbdən
məhəlləyə daxil olmağımdan asılı olaraq
məhəlləni ortadan kəsib keçirdim. Bircə Allah
bilir o divarlar mənim üçün necə əsrarəngiz,
gözəl görünürdü. Bununla belə, əcnəbi uşaqların
yaşadığı ev yenidən təmir olunmuşdu. Bizim
yaşadığımız ərazi “səfalı bir yer”ə çevrilmişdi.
Uşaqlar harasa yoxa çıxmışdılar. (Ölkədə qalmaq
hüququna görəmi?) Məhəlləyə giriş
məhdudlaşdırılmış, bayırdan qızılı düyməsi
olan zəng lövhəsi asılmışdı. Ancaq ən azından
əvvələr məhəlləylə arası divarla kəsilmiş
Berdauer küçəsinə gedən yol indi açıq idi.
Tanrıya şükürlər olsun.
Bir müddət sonra bu ikinci keçid də əvvəlki
kimi qapadıldı. Mən bir-iki dəfə hasardan aşsam
da, sonra vəziyyətlə barışdım. Mənim evimin
düz yanında olan, həyətin üçüncü və sonuncu
çıxışını heç qapatmaq olmaz, amma o da artıq
20 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
oder die Art, wie ich im Fernsehen einem
Boxkampf zusehe, oder meine Knie.
VIII
Freies Geleit
Als ich einzog, konnte man den parkähnlichen
Innenhof meines Hauses auf verschlungenen
Wegen durch Gebüsch, zwischen Bäumen und
Blumen nach drei Himmelsrichtungen hin verlassen
oder betreten. Kinder spielten in diesem Hof,
den ganzen Nachmittag jagten sie sich, kreischten,
riefen und sprangen, fremdländische Kinder, die
im Winter noch mit Kniestrümpfen umherliefen,
und von denen eins das andere auf dem Arm trug.
Sommers feierten Großfamilien Grillfeste in diesem
Hof, bis spät in die Nacht. Mein Fahrrad schob
ich zu ebener Erde aus dem Anbau hinaus und
verließ durch eine der drei Durchfahrten den Hof,
in welche Himmelsrichtung auch immer. Die
Mauer war ja gottlob gefallen.
Kurz nach meinem Einzug wurden die aus
dem Anbau direkt in den Hof führenden Türen
auf immer verschlossen, die Eigentümerin des
Nachbarhauses verweigere uns das Wegerecht,
hieß es, tatsächlich legte sie rings um unseren
Anbau Beete an und pflanzte stachlige Sträucher.
(Wegerecht?) Treppauf, treppab trug ich mein
Fahrrad nun durch den Hausflur nach draußen.
Immer noch konnte ich dann den Hof durchqueren,
je nachdem, ob ich es eilig hatte, und in
welche Himmelsrichtung ich unterwegs war. Die
Mauer war ja gottlob gefallen.
Inzwischen ist das Haus, in dem die fremdländischen
Kinder wohnten, saniert. Die Gegend heißt
jetzt eine ›gute Gegend‹. Die Kinder sind fort.
(Bleiberecht?) Der Durchgang zum Hof wurde
verschlossen, draußen ein Klingelschild angebracht
mit goldenen Knöpfen. Aber immer noch
läßt sich zumindest der Weg zur Bernauer Straße,
wo früher einmal die Mauer stand, quer über
den Hof abkürzen. Gottlob.
Wenig später ist dieser zweite Durchgang
gleichfalls verschlossen. Zweimal klettere ich über
den Zaun, dann gebe ich auf. Der dritte und letzte