X - Alatoran

×ÀÜÄÀØ ÀËÌÀÍ ßÄßÁÈÉÉÀÒÛ
Yerində o tərəf bu tərəfə fırlanır, tərləyir, oyuncaq
heyvanları yataqdan yerə atır, hətta yorğanını
da döşəmənin üzərinə qoyub arxası üzərində
uzanır və bu minvalla yuxuya getməyə
ümid edir. Amma heç nə kömək etmir. O başqa
otağa qaçıb atasını oyadır (ana işlə əlaqədar ezamiyyətdədir).
Ata onun quzuları saymağa cəhd
göstərdiyini soruşur. O cavab verir ki, əvvəllər
bunu etmişdir, amma onda da quzuları saymağın
elə bir xeyri olmamışdır. Ata qızına içinə
bal qarışdırılmış isti süd hazırlayır, bir az söhbət
edir, oyuncaq heyvanları rəflərə yığır, onu yenidən
yatağına aparır və üstünü yorğanla örtür.
Friederike başının yatmaq üçün yetərincə ağırlaşdığını
duyur, amma bunu özü-özünə
təqribən üç dəfə təkrarladıqdan sonra hiss edir
ki, yenə də lazım olandan daha sürətlə düşünür,
bu az qala onun başını gicəlləndirir və buna
görə də o yenidən yuxuya gedə bilmir. Nəhayət
başa düşür ki, onu ən çox yatmağa qoymayan
elə yuxuya gedə bilməməsi barədə düşünməsidir.
Bu qənaət onun üzərindən dırmanmalı olduğu
nəhəng bir divara bənzəyir və o elə yorulur
ki, sonunda hər şey alınır. Çox yaxşı ki, o bu
qənaətini ertəsi gün də unutmur və həyatı boyu
bir daha unutmayacaq.
O özünü necə qaydaya sala biləcəyini dərk
etmişdir; bundan bəri həmin qabiliyyət onu tanıdığı
bütün insanlardan fərqləndirəcək və
onun qarşısına çoxlu sayda düşmənlər, eləcə də
çox az, amma eyni zamanda çox dəyərli dostlar
çıxaracaqdır.
O çoxlarına yardım edir, az şey tələb edir,
xoşbəxtliyə qovuşur və həyatından razı tərzdə
qocalır.
Xüsusi qabiliyyətlər
İsveçli bir oğlan elə ağır-ağır yeriyirdi ki, az
qala divarlar titrəyirdi. O yeriyir və yeriyirdi, hamı
da onun bu bacarığına valeh olurdu. Amma zamanla
ətrafdakıların heyrəti azalır və ondan tələb
edirlər ki, zəhmət olmasa ağır-ağır yeriməyi dayandırsın,
çünki bu səbəbdən qəzet oxumaq mümkünsüz
bir məşğuliyyətə çevrilirdi. Oğlan isə sözə
baxmır və ağır-ağır yeriməkdə davam edirdi, çünki
12 ÀËÀÒÎÐÀÍ ¹18 / OKTYABR 2012
dem Bett, legt sogar die Decke auf den Boden, sich
ganz flach auf den Rücken und hofft, daß sie auf
diese Art vielleicht doch noch in den Schlummer
sackt. Es hilft nichts. Sie läuft rüber und weckt den
Papa auf (die Mama ist verreist, für die Arbeit).
Er fragt, ob sie es mit Schäfchenzählen probiert
hat. Sie sagt, daß sie das früher schon mal
gemacht hat, da hätte es aber auch schon nicht
geholfen. Er macht ihr eine heiße Milch mit
Honig, erzählt ihr was, räumt mit ihr die
Kuscheltiere auf Regale, bringt sie wieder ins
Bett, deckt sie zu. Friederike fühlt sich schwer genug
zum Schlafen, aber als sie sich das ungefähr
drei Mal selber gesagt hat, merkt sie, daß sie
schon wieder viel zu viel und viel zu schnell
denkt, daß ihr fast schwindlig wird davon und
sie deshalb wieder nicht einschlafen kann.
Schließlich erkennt sie, daß es genau das
Nachdenken übers Nichteinschlafenkönnen ist,
was sie am meisten am Einschlafen hindert.
Diese Einsicht ist wie eine Riesenmauer, über
die sie irgendwie hat klettern können, und das
hat sie so erschöpft, daß es schließlich klappt.
Noch schöner ist, daß sie die neue Einsicht am
nächsten Morgen nicht vergessen hat und ihr
Leben lang nie mehr vergißt.
Sie hat rausgekriegt, wie man sich selber repariert;
das wird sie von jetzt an von fast allen anderen
Leuten unterscheiden, die sie kennt, und
ihr viele Feindinnen und Feinde, aber auch sehr
wertvolle, wenn auch ganz wenige Freundinnen
und Freunde verschaffen.
Sie hilft vielen, verlangt wenig, findet Glück
und wird zufrieden alt.
Besondere Fähigkeiten
Ein Knabe in Schweden konnte trampeln, daß
die Wände wackelten. Er trampelte und trampelte,
alle waren beeindruckt. Irgendwann ließ jedoch
das Beeindrucktsein nach, und sie forderten ihn
auf, das Trampeln bitte zu unterlassen, weil es
doch schwierig war, dabei die Zeitung zu lesen. Er
indes trampelte immer weiter und weiter, weil es
nun mal das Einzige war, was er wirklich gut