Chronik I R S C H

182
E wär sou gea heimgefohr, doch en hät sich geniert.
Meat se´inen Gedanken woar en fast imma daham.
En hät sou ärg verlangert no seina Mam.
Manchmol hät en drun gedoat, wenn se woaren en Nout,
wat se´i Papp him gesot hät vum täglichen Brout.
De Sehnsucht hät e sou gedreckt, et woar en Qual,
kän ze´ihn Perd hun e me´i gehal.
Et mag biegen oder brechen, se sen einfach ob heimzu gefoahr.
Se´in Fra woar gornet iwel, se hät gesproch meat hinnen all.
O, wie hät him se´in Hearz geschlon,
wie se den e´ischten Schritt iwer de Schwell hun gedon.
De gefürchteten Augenblick woar weil ganz no-
Ob einmol re´ift et Lena: "O, usen Hanni eas do!"
De Papp hät do gestan wie os Lehm gegoß,
un bei der Mam sen vun louter Fräd de Trinen gefloß.
Doch em Nu woar de Bann gebroch, dat woar e Händdrecken un e Gebihr,
"Hanni hennen, Hanni vir."
Se´in Fra woar gonet iwel, se hät gesproch met hinnen all,
et hät hir och gut en hirem Mann se´iner Heimat gefall.
Un et Ute woar sou drollig, fir se´in Alter woar et grouß,
am liwsten woar et beím Opa op dem Schouß.
Äwa en hät net "ute" zu him gesot,
ganz einfach "O, dou me´in le´iw Mood!"
Se hun all sou friedlich bei enanner gesäß,
wat virher woar, dat woar alles vergäß.
Beiderseits hatten se erkannt:
Man kann net einfach met dem Kop durch de Wand!
Seitdem eas den Hanni komm vun Ze´it zu Ze´it,
de Wee woar him net ze beschwerlich, un net ze we´it.
Se´i Mam hät him de Rucksack vun ennen bes uwen vollgespeckt,
en hät e getron, un wenn e nach sou vil hät gedreckt.
En hät sich fast kromp un bocklig getron,
ewa alles hät emol en End, et gre´it mol alles gedohn.
De´i Joahren enteilen, e´ih ma sich emse´in,
die eänen kommen, die annern ge´ihn.
Dem Hanni se´in Eltern sen schun lang gesterwen,
Gott gewen de´i ewig Rouh,