Benjamin Moravec - IKOB

Op dat ogenblik wordt de schilderkunst in de Franse kunstmiddens niet hoog inhet vaandel gedragen. Alle aandacht gaat naar de nieuwe media en de nieuwetechnologieën. Benjamin Moravec weet zich niet voldoende professioneelgesteund en ziet geen andere oplossing dan te verkassen naar Duitsland, hetland dat tijdens de jaren ’80 en ’90 enkele van de meest vooraanstaandeschilders heeft voortgebracht: Anselm Kiefer, Georg Baselitz, Gerhard Richter,Sigmar Polke om maar deze vier te noemen. Benjamin Moravec kiest voor dehistorische stad Nürnberg. In 2006 wordt hij Meisterschuler, na een opleiding vanvijf jaren aan de Academie voor Beeldende Kunsten. Vandaag woont en werkt hijnog altijd in Nürnberg.Benjamin Moravec is een begenadigd schilder. Het métier heeft hij aardig onderde knie. Als kunstenaar zet hij schijnbaar zonder moeite alle middelen in die deschilderkunst hem ter beschikking stelt, met de bedoeling onze hedendaagsecultuur in het algemeen en onze hedendaagse beeldcultuur in het bijzonder, tebevragen. In de periode die door dit boek wordt belicht, is Benjamin Moravec omte beginnen zeer veel begaan geweest met de thematiek – of zo u wil met deproblematiek – van het-beeld-in-het-beeld. Wat gebeurt er als er in een schilderijdat op zich al een voorstelling is, expliciet een beeld wordt geschilderd dat al eenvoorstelling was? De verwarring zit hem natuurlijk in het feit dat de voorstellingenvan de door de schilder gekozen beelden tot stand worden gebracht metdezelfde schilderkunstige middelen waarmee de schilderijen zelf zijn gemaakt. Invele van Moravec’ schilderijen krijgen we inderdaad voorstellingen van beeldente zien. Vaak betreft het beelden die we kennen, zoals Claude Monet’s tuin inGiverny, of waarvan we de structuur of de typologie herkennen uit onzedagelijkse omgeving: een billboard of een straataffiche op een blinde muur, eengeweldscène op een bioscoopscherm, een reclamepaneel in een groene berm,een boodschap langs de kant van de weg, al dan niet kunstmatig verlicht, etc.Het betreft dus vaak beelden uit de tweede hand. Het zijn niet alleen beelden dieonze dagelijkse leefwereld en omgeving weerspiegelen maar het zijn ookbeelden die – gewoon door de keuze van de kunstenaar – er kritiek op leveren.Het simpele feit een bepaald beeld te kiezen en het in een schilderij voor testellen is een kritische daad. De keuze van het beeld is een cruciale beslissing.De (voorstellingen van) de beelden houden ons een spiegel voor, de schilderijendie die voorstellingen brengen, houden ons evenzeer een spiegel voor. Vandaarwellicht dat Benjamin Moravec voor dit boek de titel Spiegel im Spiegel –Gespiegelde spiegel heeft gekozen. In zijn gelijknamig schilderij uit 2007 (p.00)voegt de schilder nog een extra dimensie van spiegeling toe. De beide helftenvan het daarin voorgestelde beeld weerspiegelen zich. Een tweede schilderij uit2007 kreeg zelfs de titel “Au Bord de l’Abîme” (p.00) mee. Alsof de kunstenaardaarmee wil aangeven dat hij het spel van de spiegeling tot de uiterste limiet wildrijven. Zoveel spiegeling wordt zowel voor ons als voor hem teveel om tekunnen bevatten, je gaat ervan duizelen, alsof je in een afgrond wordt getrokken.Een bijzondere reeks binnen het thema beeld-in-beeld vormen de schilderijen diebeelden voorstellen die zijn gedragen door een zgn. light box. De light box is eenvaak voorkomende vormgeving binnen de fotografie in de hedendaagse kunst.Een lichtdoorlatend diapositief wordt gemonteerd op een kast waarin een diffuuslicht brandt. Het beeld als light box is een soort objectivering van het beeld,precies zoals een schilderij dat is. In Benjamin Moravec’ schilderijenreeks“Nature Morte à l’Image” (p.00) wordt het beeld-in-beeld illusoir geobjectiveerdals een light box die is opgesteld in de picturale ruimte van het schilderij.