Zwischen den Zeilen. Iranisch-Sein 1979-1390 - Diwan

www.diwan - verein.de
präsentiert
Zwischen den Zeilen.
Iranisch-Sein 1979-1390
Gespräche und Präsentationen
Kunst und Gesellschaft
Between the Lines.
Being Iranian 1979-1390
Discussions and Performances
Arts and Society
©Newsha Tavakolian
Am 16. und 17. Dezember 2011
in der Oper Köln.
Mit freundlicher Unterstützung von:

Panel I:
Die Entwicklung der
Kulturlandschaft in Iran
und in der Diaspora
Panel II:
Geschlechterrollen
und
Geschlechterbeziehungen
Panel III:
Der Generationenkonflikt
im Spiegel der Kunst

Grußwort des DIWAN-Vorstands
Sehr geehrte Damen und Herren,
liebe DIWAN-Freunde, liebe DIWAN-Mitglieder,
vor einigen Jahren reiste ich in den Iran, und begleitete mit der
Fernsehkamera einige Iraner auf ihrer Pilgerfahrt von Teheran
nach Kerbela. Jeden Tag faszinierten mich die Lebensgeschichten
meiner Protagonisten, und ihre Gespräche im Bus und im
Hotel. Besonders über zwei Frauen musste ich immerzu nachdenken.
Eine Mutter, 39 Jahre alt, die ihren Mann an der Front
verloren hatte, während des Iran-Irak-Kriegs, und nun für die
Märtyrerstiftung arbeitete, tief verhüllt im schwarzem Tschador,
nur der Saum ihres Kopftuchs und der große Ring an ihrem Mittelfinger
wechselten jeden Tag die Farben. Ihr Gesicht war blass,
die einzige Kosmetik, die sie sich gönnte, waren ihre sorgsam
gezupften Augenbrauen. Sie las jeden Tag den Koran und Hafez,
und glaubte zutiefst an den schiitischen Mythos des Märtyrertums
für eine gerechte Sache. Ihre Tochter, 21, studierte
Wirtschaft, sie war groß gewachsen, trug einen engen schwarzen
Mantel, der ihren Oberkörper betonte, und in einem kurzen
Plissée-Rock endete, an ihren Knien, die in Jeans steckten. Sie
hatte ihre großen Augen mit Kajal umrandet, ihr fast zu kleines
Seiden-Kopftuch umspielte sanft ihr Gesicht und zeigte vor allem
ihre auffällig rot gefärbten Haare. Eine hübsche Frau, die
sich oft selbst fotografierte, und ihre Fotos kunstvoll nachbearbeitete
- für ihre facebook-Seite. Die Aufnahmen wären eines
Kulturmagazins oder einer teuren Modezeitschrift würdig gewesen.
Die Tochter las nicht den Koran, sie las – auf der Pilgerfahrt
– den Roman „Brida“ von Paulo Coelho, wo es um eine spirituelle
Form der Sexualität geht. Sie flirtete auf der Reise oft mit einem
jungen Mann, der ein roséfarbenes Armani-T-Shirt trug, und eine
feine Silberkette um den Hals. Sie lieh sich gerne meinen I-Pod
aus, und hörte Mahsa und Marjan Vahdat, zwei Sängerinnen, die
in Iran nicht auftreten dürfen. Mutter und Tochter stritten sich
jeden Tag. Die Mutter kontrollierte ihre Tochter wenn nicht jede
Minute, so doch jede Stunde: „Trag nicht soviel Make-Up“, „zieh
dein Kopftuch nach vorne“, „Leg die Kopfhörer weg. Wir sind ein
schiitisches Land. Da sollte es keinen Gesang von Frauen geben!“
- Mahnungen, die mir noch gut in Erinnerung sind.
Jeden Tag dachte ich darüber nach, wie – in einem streng konservativen
Haus – eine Tochter so offensichtlich anders werden
kann als ihre Mutter. Es sind diese und andere widersprüchliche
Erfahrungen, die in die Vorbereitungen dieser Konferenz mit
eingeflossen sind. „Iranisch-Sein“, so lautet der Untertitel unserer
Veranstaltung. Für jeden von uns DIWAN-Aktiven bedeutet

das etwas anderes. Beobachtungen während unserer eigenen
Reisen in die erste Heimat, während unserer eigenen „Wurzelsuchen“,
Beobachtungen aus unserem „iranischen Alltag zwischen
innen und außen“ prägen die heutigen Themen, und wir sind
gespannt auf die Erlebnisse und Berichte unserer Gäste.
Es ist das erste Mal, dass der DIWAN Kulturschaffende nach Köln
lädt, die international einen Namen haben. Wir freuen uns auf
unsere Referenten – und auf Sie, liebe Gäste. Helfen Sie uns, mit
Ihnen zu wachsen, und unsere Aktivitäten in einem Haus der Begegnungen
in Köln zu verankern, das wir hoffentlich bald mit
Ihrer Hilfe bauen können.
Im Namen unseres Vorstands: Herzlich willkommen und khosh
amadid zur ersten DIWAN-Kulturkonferenz!
Golineh Atai
Vorstand DIWAN e.V.
* * *

بانوان و آقایان گرامی
دوستان و اعضاء عزیز دیوان!‏
خوش آمدگویی هیات دبیران دیوان
چند سال قبل مسافرتی به ایران داشتم.‏ در این سفر به همراه فیلم بردار تلویزیون،‏
گروهی را که قصد زیارت حج داشتند،‏ همراهی می کردیم.‏
داستانها و سرگذشتهای جالبی را روزانه در اتوبوس و هتل از آنان میشنیدم که مرا
مجذ وب کرده بودند.‏ بخصوص بیشتر به دو زن همراه این گروه ، فکر می کردم.‏
یک مادر سی و نه ساله که همسرش را در جبهه جنگ ایران-‏ عراق از دست داده
بود و اکنون در بنیاد شهید کار می کرد.‏
پیکر او در چادری سیاه،‏ پوشیده شده بود و تنها لبه روسری و انگشتر درشتی که
در انگشت میانه داشت،‏ روزانه رنگ تازه ای بخود میگرفتند.‏ چهره رنگ پریده ای
داشت وتنها زیر ابرویی که بر داشته بود،‏ تنوعی در صورتش ایجاد میکرد.‏ هرروز
قرآن و دیوان حافظ میخواند و اعتقاد شدیدی به روایات شهدای کربال و مظلومیت و
برحق بودن آنان داشت.‏
دخترش بیست و یک ساله و در رشته اقتصاد تحصیل میکرد.‏ دختر قدی بلند و
پالتویی سیاه با باال تنه تنگ و دامن چین دار پوشیده و شلوار جینش از زانو به پایین
دیده میشد.‏ چشمان درشت و سیاه و سرمه کشیده او با روسری کوتاه و نازکش
ظرافت خاصی باو داده بود.‏ موهای قرمز شده اش بخصوص بچشم میخورد.‏ او زن
زیبایی بود و اغلب از خودش عکس میگرفت و ماهرانه روی آنها برای صفحه
فیسبوکش آماده می کرد.‏ بحق عکس ها قابلیت چاپ در یک مجله خوب هنری یا مد
را داشتند.‏
دختر قرآن نمیخواند.‏ او درتمام راه سفرحج رومان ‏"بریدا"‏ اثر"‏Coelho "Paulo
را میخواند.‏
متن کتاب درباره مسائل جنسی عرفانی بود.‏ او در طول اين مسافرت گاهی با جوانی
خوش و بش می کرد که تی شرتی صورتی مارک آرمانی بتن و گردن بند ظریف
نقره ای بگردن داشت.‏
مادر و دختر با هم هر روز دعوا داشتند.‏ مادر مرتب بدخترش گوشزد میکرد:‏
‏"اینقدر آرایش نکن!"،‏ ‏"روسریت رو بکش پایین!"،‏ ‏"موسیقی حسابی گوش بده،‏ نه
اين خواننده های زن!"،‏ ‏"خواهش می کنم،‏ دختر جان"...‏ اینها اخطارهایی از سوی
مادر بود که من به خوبی بیاد دارم.‏ هرروز به این مسئله می اندیشیدم که چگونه
در یک خانواده متعصب مذهبی،‏ این دگرگونی و تفاوت بین دختر و مادر بوجود
آمده است؟
اینگونه تجاربند که در برگزاری این همایش نقش داشته اند.‏
گرچه ‏"ایرانی بودن"‏ زیرنویس این گردهمایی است،‏ اما برای هریک از فعاالن
دیوان معنای دیگری دارد.‏
کاوش در دیار اولیه ای که از آن ریشه گرفته ایم و جستجو از داخل و خارج زندگی
ایرانمان درانتخاب موضوعهای همایش امروز مؤثر بوده اند و ما کنجکاوانه
گزارشها و تجربیات مهمانانمان را دنبال ميکنیم.‏
برای اولين بار ديوان،‏ آفرینندگان فرهنگ و هنر را که هر یک شهرت جهانی
دارند،‏ به شهر کلن دعوت نموده.‏
ما ازحضور سخنرانان و شما در این گردهمایی خوشحالیم.‏
میهمانان عزیز به رشد ما کمک نموده و از فعالیتهای ما پشتیبانی و با ما همیاری
نمایید،‏ که هر چه زودتر بتوانیم با یاریتان خانه ای برای این انجمن فرهنگی در کلن
برپا کنیم.‏
از جانب اعضاء ديوان:‏ به اولین همایش فرهنگی مان خوش آمدید.‏
گلینه عطایی
هیأت مدیره

Grusswort des Kölner Oberbürgermeisters
Sehr geehrte Leserinnen und Leser,
als Oberbürgermeister der Stadt Köln begrüße ich alle
Besucherinnen und Besucher der Konferenz „Zwischen
den Zeilen – Iranisch-Sein“ in der Kölner Oper ganz herzlich
und wünsche Ihnen gute Begegnungen mit fruchtbaren
Gesprächen.
Wir leben in einer globalisierten Welt. Das Verbindende
und nicht das Trennende ist das, was wir suchen und
pflegen müssen. Intoleranz hat da keinen Platz - nicht
in der Politik, nicht in der Kultur und nicht in der Religion.
So ist es ein zentrales Anliegen der Stadt Köln, das
gegenseitige Kennenlernen zwischen Völkern zu fördern,
um so Vorurteile abzubauen und auf kommunaler Ebene
einen aktiven Beitrag zu dauerhaftem Frieden zu leisten.
Der Rat der Religionen und die Akademie der Künste
sind schöne Beispiele für die vielen Maßnahmen, Aktionen
und Veranstaltungen, mit denen die Stadt Köln den
interkulturellen und interreligiösen Dialog fördert.
Eine der ältesten und reichsten Kulturen dieser Welt hat
ganz viele wichtige Beiträge zu leisten für den globalen
Dialog und dem Bilden einer globalen Partnerschaft.
Nach wie vor werden aber viele dieser wichtigen Impulse
durch das herrschende repressive Regime unterdrückt.
Auch deshalb hängt so viel vom Erfolg der iranischen
Demokratiebewegung ab.
Ich wünsche Ihnen allen, dass Sie von Konferenz „Zwischen
den Zeilen – Iranisch-Sein“ viele neue Eindrücke
vom Iran und seinen Menschen gewinnen.
Ihr
Jürgen Roters
Oberbürgermeister der Stadt Köln

خوش آمدگویی شهردار کلن
خانمها و آقايان گرامی،‏
بهعنوان شهردار شهر کلن به تمامی شرکتکنندگان سمينار ‏"بين خطوط – ايرانی
بودن"‏ در اپرای کلن صميمانهترين درودها را میفرستم و برای شما آرزوی
همایشی خوب و گفتگوهای پرثمر دارم.‏
ما در عصر جهانی شدن زندگی میکنيم.‏ آنچه که بايد بجوييم و از آن مراقبت کنيم
همانا وجه اشتراکهاست و نه وجه افتراق.‏ نارواداری در سياست،‏ در فرهنگ و
در مذهب جايی ندارد.‏ بهمين دليل شهر کلن پشتيبانی و حمايت از نزديکی و آشنايی
متقابل مليتهای مختلف را يک وظيفۀ اصلی میداند تا از پيشداوریها کاسته شود
و در سطح شهری اقدامی در جهت صلح پايدار صورت بگيرد.‏
‏"شورای مذاهب"‏ و ‏"آکادمی هنرها"‏ نمونههای خوبی هستند از اقدامات،‏ فعاليتها
و برنامههايی که شهر کلن بوسيلۀ آنها گفتمان بين فرهنگها و مذاهب را ترويج
میکند.‏
يکی از کهنترين و غنیترين فرهنگهای جهان،‏ سهم بسزايی در گفتمان عمومی
و بنای يک مشارکت جهانی داشته است اما همچنان بسياری از اين انگيزههای مهم
توسط نظامهای سرکوبگر از بين برده میشوند.‏ بهميندليل جنبش دمکراسیخواهی
ايران بسيار اهميت میيابد.‏
من برای همۀ شما آرزو میکنم که با کنفرانس ‏"بین خطوط - ایرانی بودن"‏ به
برداشتهای جديد از ایران و مردم آن دست پيدا کنيد..‏
يورگن رُترز
شهردار شهر کلن

Moderation: Ali Samadi Ahadi, Regisseur
Panel I
Im Panel I blicken wir auf aktuelle
Entwicklungen der Kulturszene in
Iran und im Exil. Unter welchen Bedingungen
kann Kultur heute trotz
aller Restriktionen entstehen? Welche
Dimensionen und Auswirkungen
haben die Zensurpolitik und
rigide Einteilungen wie „erlaubt“
und „verboten“? Wie beeinflussen
sich Inlands- und Exilkünstler? Warum
greifen ironischerweise gerade
Exilkünstler mehr auf ihr kulturelles
Erbe zurück, während jene im
Land sich mehr mit Alltagsthemen
beschäftigen, ohne großen Bezug
auf das Iranisch-Sein? Wie rezipiert
der Westen die neuen Ausdrucksformen?
Wie begegnen Iraner deutschen
bzw. westlichen Künstlern,
die Iran bereisen?

Ali Abdollahi
(Teheran)
Literarischer Übersetzer,
Lyriker und Germanist
Geboren 1968, Germanist und Experte in Sachen deutschiranischem
Kulturtransfer: Abdollahi hat Rilke, Hesse,
Celan, Brecht, Goethe, Schiller, Heine, Kafka und andere
literarische Größen ins Persische übersetzt. Aber auch
seine Nietzsche- und Heidegger-Übersetzungen sind im
Iran bekannt, die Übersetzung seiner Nietzsche-Gedichte
wurde euphorisch rezipiert. Er war acht Jahre Mitarbeiter
von Radio Iran, wo er deutsche Literatur vorstellte. Er
schreibt für verschiedene Fachzeitschriften und arbeitet
als Germanistik-Dozent. Bisher sind zwei Bände mit
eigenen Gedichten erschienen sowie ein Sammelband
mit deutscher Lyrik, welcher einen Überblick gibt von den
Anfängen bis in die Gegenwart.
* * *
علی عبداللهی متولد 1968، کارشناس ارشد زبان و ادبیات آلمانی و پژوهشگر در
زمينۀ تبادالت فرهنگی ايران و آلمان.‏ مترجم آثاری از ريلکه،‏ هسه،‏ سالن،‏ برشت،‏
گوته،‏ شيلر،‏ هاينه،‏ کافکا و ديگر بزرگان ادبيات به زبان فارسی.‏
ترجمههای وی از آثار نيچه و هايدگر نيز بخوبی در ايران شناخته شدهاست،‏ ترجمۀ
شعر نيچه او با استقبال بسيار مواجه شده است.‏
وی هشت سال با راديو ايران همکاری داشته و در آنجا به معرفی ادبيات آلمان
میپرداختهاست.‏
نوشتن برای مجالت تخصصی و تدريس زبان و ادبیات آلمانی از ديگر مشغلههای
اوست.‏ تاکنون دو جلد از اشعار خود و يک جلد ترجمه از مجموعه اشعار آلمانی ‏)از
آغاز تا دوران معاصر(‏ منتشر کرده است.‏

Roberto Ciulli
(Mülheim)
Intendant Theater an der
Ruhr
Der Italiener Roberto Ciulli ist einer der unkonventionellsten
und umtriebigsten Regisseure nicht nur des
deutschen, sondern auch des internationalen Theaters.
Seit er 1980 das Theater an der Ruhr mit gründete, ist er
als Theaterleiter vor allem auch Weltreisender, Diplomat
und Kulturattaché. Der internationale Kulturaustausch,
den sich dieses Theater auf die Fahne geschrieben hat,
führte Ciulli und seine Truppe um die halbe Welt – auch
nach Iran. 1999 nahm das Theater an der Ruhr als erstes
europäisches Ensemble seit der Islamischen Revolution
am Internationalen Theaterfestival Fadjr in Teheran teil,
bei dem es seither regelmäßig zu Gast ist. Im Gegenzug
wurden iranische Gruppen nach Mülheim geladen. Mit
diplomatischen Geschick hatte Ciulli jahrelang auf diesen
Austausch hingearbeitet: Da es seit 1987 kein offizielles
Kulturabkommen mehr zwischen Iran und Deutschland
gibt, schloss Ciulli mit den zuständigen Behörden ein
eigenes Abkommen – und öffnete damit die Türen für
andere westliche Ensembles.
* * *
روبرتو چولی ایتالیایی،‏ نه تنها در آلمان بلکه در سطح تئاتر بینالمللی یکی از
خاصترین و پرکارترین کارگردانان است.‏ وی سال ‎١٩٨٠‎جزو مؤسسين تئاتر
روهر بود و از آنهنگام بهعنوان مدير تئاتر و نيز جهانگرد،‏ دیپلمات و رايزن
فرهنگی فعال است.‏ تبادل فرهنگی بینالمللی،‏ که در سرلوحۀ اهداف این تئاتر آمده
است،‏ چولی و گروهش را راهیِ‏ نيمی از جهان و همچنين ایران ساخت.‏ در سال
١٩٩٩، تئاتر روهر اولين گروه اروپايی بود که پس از انقالب اسالمی در جشنوارۀ
بینالمللی تئاتر فجر تهران شرکت مینمود و از آن زمان بهطور منظم بهعنوان
مهمان در آن شرکت داشته است.‏ در مقابل،‏ گروههای ایرانی به مولهايم دعوت شدند.‏
چولی با مهارت دیپلماتیک خود سالها برای اين تبادل فرهنگی کار کرده است:‏ چون
از سال ‎١٩٨٧‎ديگر هیچ موافقتنامۀ فرهنگی رسمی بین ایران و آلمان وجود ندارد،‏
چولی با نهادهای مربوطه به توافقی شخصی رسيده و در نتیجه درها را بروی
گروههای دیگر غربی گشوده است.‏

Alireza Darvish
(Köln)
Maler, Illustrator und
Animationszeichner
Alireza Darvish wurde 1968 in Rasht, Iran geboren. Er
studierte Kunstgeschichte und Malerei am Institut für
Bildende Künste in Teheran. Danach arbeitete er als
Maler und Illustrator für iranische Kunst- und Literaturzeitschriften.
1989 wurde er mit dem zweiten Preis der
Nachwuchskünstler Irans ausgezeichnet. Seit 1995 lebt er
in Deutschland und arbeitet als Maler, Graphik-Designer
und Illustrator, mit zeitweiligen Aufenthalten in Barcelona
und Prag. Seit 2001 beschäftigt er sich vermehrt mit
Animationsfilmen. Seine bildnerischen Werke wurden in
vielen europäischen, amerikanischen und vorderasiatischen
Ausstellungen gezeigt. Seit 2006 ist er mit seinen
Animationen auf vielen internationalen Festivals vertreten,
wo diese mit mehreren Jurypreisen ausgezeichnet
worden sind.
* * *
١٩٦٨ در شهر رشت به دنیا آمد.‏ وی در رشتۀ تاریخ هنر و نقاشی در دانشکدۀ
هنرهای زیبای تهران تحصيل کرده است.‏ سپس بهعنوان نقاش و تصویرگر برای
مجالت هنری و ادبی ايران کار کرده است.‏ در سال ١٩٨٩ جايزه دوم ‏"نقاشان جوان
ايران"‏ به وی اهدا شد.‏ از سال ١٩٩٥ در آلمان زندگی میکند و بهعنوان یک نقاش،‏
طراح گرافیک و تصویرگر کار میکند.‏ در اين ميان اقامتی موقت در بارسلون و
پراگ نيز داشته است.‏ از سال ٢٠٠١ بيشتر به کار با فیلمهای انیمیشن روی آورده
است.‏ آثار تصويری وی در بسیاری از کشورهای اروپایی،‏ آمریکایی و شرق میانه
به نمايش گذاشته شدهاست.‏ وی از سال ٢٠٠٦ با انیمیشنهای خود در جشنوارههای
بینالمللی بسياری شرکت کرده و موفق به دريافت چندين جايزه از سوی هیئت
داوران شدهاست.‏

Isabel Herda
(Freiburg/Breisgau)
Kuratorin, Museum für
Neue Kunst
Kunsthistorikerin und Ausstellungskuratorin. Sie studierte
Kunstgeschichte und Geschichte an der Universität
Heidelberg, und ist als Kuratorin und stellvertretende
Leiterin am Museum für Neue Kunst Freiburg tätig. Zahlreiche
Ausstellungen und Publikationen von der Klassischen
Moderne bis zur Gegenwartskunst. 2006 kuratierte
sie gemeinsam mit Nicoletta Torcelli die Ausstellung iran.
com. Iranische Kunst heute.
* * *
ايزابل هردا،‏ مورخ تاريخ هنر و متصدی نمایشگاه.‏
او در رشتۀ تاریخ و تاریخ هنر در دانشگاه هایدلبرگ تحصيل کردهاست و بهعنوان
سرپرست و معاون مدیر موزۀ هنرهای معاصر شهر فرایبورگ کار می کند.‏
برپايی نمایشگاههای بسيار و نشر مقاالت متعدد از مدرنیسم تا هنر معاصر از جمله
کارهای اوست.‏
در سال ٢٠٠٦ به همراه خانم نيکولته تورچلی سرپرستی نمایشگاه iran.com ‏"هنر
ایران امروز"‏ را بعهده داشته است.‏

Naser Zera‘ati
(Göteborg)
Schriftsteller, Kritiker und
Dokumentarfilmer
Nasser Zera´ati, geboren 1951 in Teheran, studierte
Dramaturgie, ist Film-, Literatur- und Kunst-Kritiker sowie
Dokumentarfilmer. Er schrieb Romane und Erzählungen,
und dokumentierte unter anderem die Arbeit der Dichterin
Simin Behbahani, des Filmregisseurs Dariush Mehrjui
oder des Gegenwartslyrikers Fereidun Moshiri. Er lebt in
Göteborg, wo er ein schwedisch-iranisches Kulturzentrum
leitet.
* * *
ناصر زراعتی متولد سال ١٩٥١ در تهران در دانشکدۀ هنرهای دراماتيك تحصيل
کرده است.‏
وی منتقد ادبی،‏ هنری و سينمايی و همچنين مستندساز نيز میباشد.‏ او نويسنده است
و خالق چندين رمان و داستان‏ کوتاه.‏ وی از جمله دربارۀ شاعر سیمین بهبهانی،‏
کارگردان فيلم داریوش مهرجویی و یا شاعر معاصر فریدون مشیری فيلم‏ مستند
ساخته است.‏
او در شهر گوتنبرگ زندگی می کند و در آنجا مدير یک مرکز فرهنگی ایرانی-‏
سوئدی است.‏

Moderation: Nicoletta Torcelli, arte
Panel II
Im Panel II blicken wir auf Geschlechterbilder
und Geschlechterbeziehungen
und ihre Rolle in der
Kunst. Wie kämpfen Frauen gegen
traditionelle Rollenmuster an?
Welches Bild „der Frau“ und „des
Manns“ wird staatlich geschaffen,
welche Bilder erschafft sich die
urbane Gesellschaft, wie werden
diese Rollen künstlerisch aufgebrochen,
wie widersprüchlich erleben
westliche Betrachter die Spannung
zwischen diesen Rollen? Welche Erfahrungen
machen Künstlerinnen,
Schriftstellerinnen, Verlegerinnen
in einem politisch-religiösgeschlechtlichen
Spannungsfeld?
Was bedeutet das Gesangsverbot
für Frauen für die Musik? Wie kreieren
Exil-Künstlerinnen iranische
Weiblichkeit?

Shirin Ebadi
(Teheran)
Anwältin,
Friedensnobelpreisträgerin
1969 wurde Shirin Ebadi die erste Richterin Irans. Nach
der Revolution 1979 war sie gezwungen, ihr Amt niederzulegen.
Sie arbeitete zunächst als Sekretärin bei jenem
Gerichtshof, den sie vorher geleitet hatte, und später
als Anwältin und Dozentin an der Teheraner Universität.
Als Anwältin setzte sie sich immer wieder für Frauen,
Intellektuelle, Minderheiten und Kinder ein. 2003 wurde
Shirin Ebadi für ihre Bemühungen um Demokratie und
Menschenrechte der Friedensnobelpreis verliehen. Das
Auswahlkomitee würdigte insbesondere ihren mutigen
Einsatz für die Rechte von Frauen und Kindern. Ebadi hat
zahlreiche andere Preise für Ihre Verdienste bekommen.
* * *
١٩٦٩ شیرین عبادی اولین قاضی زن ایران شد.‏ وی پس از انقالب سال ١٩٧٩
مجبور به استعفا از پست خود شد.‏ در ابتدا به عنوان منشی در همان دادگاهی که
پيشتر رياست آن را بعهده داشت و بعدها به عنوان وکیل و استاد دانشگاه تهران ،
کار کرده است.‏
بهعنوان وکیل بارها و بارها از حقوق زنان،‏ روشنفکران ، اقلیتها و کودکان دفاع
کرده است.‏
سال ٢٠٠٣ بهخاطر تالش‏ در راه دموکراسی و حقوق بشر جایزه صلح نوبل به
شیرین عبادی اهدا شد.‏ کمیتۀ انتخاب بهویژه از فعاليت شجاعانه وی برای حقوق
زنان و کودکان ستایش کرد.‏
خانم عبادی جوایز متعدد دیگری نيز برای شايستگیهای خويش دریافت کردهاست.‏

Melanie Nazmy-Ghandchi
(Berlin)
Kuratorin
Melanie Nazmy-Ghandchi studierte Ethnologie, Politikwissenschaft
und Islamwissenschaft. Sie war Initiatorin
und Kuratorin des Ausstellungsprojektes „Naqsh – Einblicke
in Gender und Rollenbilder in Iran“, Museum für
Islamische Kunst, Pergamonmuseum Berlin (2008). Sie
entwirft Ausstellungskonzepte und arbeitet als bildende
Künstlerin an der theoretischen und praktischen Verbindung
von politisch-anthropologischer Philosophie und
Bildender Kunst (Mentale Plastik); hierzu entwickelt sie
derzeit das Konzept für ihre Doktorarbeit, zum Teil in Verknüpfung
mit Installations- und Performanceprojekten.
Förderungen durch DAAD, Cusanuswerk und Hauptstadtkulturfonds.
* * *
اسالمی
مطالعات و سیاسی علوم ، مردمشناسی رشتۀ در قندچی - نظمی مالنی کردهاست.‏
تحصيل نقش
تصاویر و جنسیت به نگاهی - ‏"نقش نمایشگاه پروژۀ متصدی و مبتکر او بود.‏
)٢٠٠٨( برلین پرگامون،‏ موزه / اسالمی هنر موزه ایران"،‏ در جنسیتها زمينۀ
در تجسمی هنرهای هنرمند یک بهعنوان و است نمایشگاه مفاهیم طراح او ‏)منتال
تجسمی هنرهای و انسانشناسی سیاسی-‏ فلسفۀ نظری و عملی ارتباط دکترای
تز اوليۀ طرح تهيۀ حال در رابطه اين در و است کرده فعاليت پالستيک(‏ میباشد.‏
اجرا و نصب پروژههای با ارتباط در حدودی تا و خود و کوزانوسورک آلمان"،‏ آکادميک تبادل خدمات ‏"مرکز جانب از وی پروژههای گرفتهاست.‏
قرار مالی پشتيبانی مورد پايتخت"‏ فرهنگی ‏"صندوق

Alireza Ghandchi
(Berlin)
Künstler
Alireza Ghandchi ist Fotografie- und Videokünstler.
Er lebt und arbeitet in Berlin und beteiligt sich neben
seinen künstlerischen Aktivitäten an interdisziplinären
Formen der Kunst im Kontext, wie an der Erarbeitung
von Ausstellungskonzepten. Er war unter anderem Co-
Kurator und teilnehmender Künstler an der Ausstellung
„Naqsh – Einblicke in Gender und Rollenbilder in Iran“,
Museum für Islamische Kunst/Pergamonmuseum, Berlin
(2008). Er hatte Einzelausstellungen in Berlin (Galerie
Dieter Reitz, 2007) und Teheran (Assar Art Gallery, 2006)
und nahm an verschiedenen Gruppenausstellungen teil
in Deutschland und den USA („Iran inside Out“, Chelsea
Art Museum New York 2009).
* * *
علیرضا قندچی هنرمند عکاسی و ویدئوآرت است.‏ وی در برلين زندگی میکند و
به کار مشغول است.‏ در کنار فعالیتهای هنری خويش همکاریهايی نيز در زمينۀ
اشکال میانرشتهای هنر در متن و نيز توسعه مفاهیم نمایشگاه داشته است.‏
وی در نمایشگاه ‏"نقش - نگاهی به جنسیت و تصاویر نقش جنسیتها در ایران"،‏
موزه هنر اسالمی / موزه پرگامون،‏ برلین )٢٠٠٨( بعنوان دستيار کوراتور
همکاری کرده و آثار خود را نيز در آن به نمايش گذاشته است.‏
وی نمایشگاههای انفرادی در برلین ‏)گالری دیتر رايتس،‏ ٢٠٠٧( و تهران ‏)گالری
عصار،‏ ٢٠٠٦( برپا کرده و در نمایشگاههای گروهی گوناگون در آلمان و آمريکا
شرکت داشتهاست.‏ ‏)بطور مثال ‏"ایران از بیرون و درون"،‏ موزه هنر چلسی
نیویورک،‏ ٢٠٠٩(.

Siba Shakib
(Dubai/New York)
Schriftstellerin
Siba Shakib wurde im Iran als Tochter einer Deutschen
und eines Iraners geboren, wuchs in Teheran auf und
besuchte dort die deutsche Schule. Seit vielen Jahren
arbeitet sie als Autorin, Journalistin und Filmemacherin.
Bekannt wurde sie in Deutschland, wo sie lange Zeit lebte,
mit ihrem Bestseller "Nach Afghanistan kommt Gott
nur noch zum Weinen", der 2002 erschien und in 27 Sprachen
übersetzt wurde, und Nummer 1 der Spiegel-Bestsellerliste
war. In Afghanistan hat sie in den vergangenen
Jahren immer wieder gearbeitet; für ihre Dokumentation
über die Frauen von Kabul wurde sie ausgezeichnet. Ihr
Roman „Eskandar“ erzählt die Geschichte Irans um 1900.
Derzeit arbeitet die Autorin an der Verfilmung ihres zweiten
Bestsellers, „Samira & Samir“. Shakib lebt in Italien,
Dubai und New York.
* * *
بزرگ
تهران در آمد،‏ دنيا به ایرانی پدری و آلمانی مادری از ایران در شکيب زيبا رفت.‏
آلمانی مدرسه به همانجا و شد هک وی میکند.‏ کار فیلمساز و روزنامهنگار نویسنده،‏ بهعنوان او که سالهاست افغانستان
به ‏"خدا پرفروش کتاب با آنجا در میکرد،‏ زندگی آلمان در متمادی سالهای به
و يافته انتشار ٢٠٠٢ سال کتاب اين شد.‏ شناخته میآيد"‏ کردن گریه برای تنها دارا
را نخست مقام اشپیگل مجلۀ پرفروشترینهای لیست در و شده ترجمه زبان ٢٧ دربارۀ
مستندش برای و کرده کار افغانستان در بارها وی گذشته سالهای بودهاست.‏ ایران
تاریخ دربارۀ است روايتی ‏"اسکندر"‏ وی رمان است.‏ گرفته جايزه کابل زنان ١٩٠٠.
سالهای در و
‏"سمیرا خود دوم پرفروش رمان براساس است فيلمی ساختن حال در هماکنون وی میکند.‏
زندگی نیویورک و دبی ایتالیا،‏ در شکيب خانم سمیر".‏

Arman Sigarchi
(Köln)
Musiker
Arman Sigarchi, 27, ist ein weltweit bekannter Virtuose
auf der Oud. Schon Sigarchis Vater war Komponist,
Santour- und Oud-Spieler. Dreimal gewann der Sohn den
wichtigsten Wettbewerb auf der Oud, dem im arabischen
Raum und im Iran verbreiteten Vorläufer der europäischen
Laute. Seit seiner Kindheit spielte er mit Meistermusikern
wie Ostad Lotfi und Shahram Nazeri. Sigarchi
fokussiert sich ganz auf die klassische iranische Musik,
und hat mit verschiedenen Ensembles Konzerte in Paris,
Berlin, Hongkong gegeben, unter anderem mit dem Chor
des Rundfunks Berlin-Brandenburg oder in Weimar mit
dem Sänger Salar Aghili beim Festival „West Östlicher
Divan“. Seit 2009 lebt er in Deutschland.
* * *
آرمان سیگارچی
- متولد : فروردین - 1363 رشت
- فارغ التحصیل از هنرستان هنر در رشته گرافیک و دانشکده میراث فرهنگی
- فراگیری موسیقی از سنین کودکی نزد زنده یاد برادرش،‏ اشکان سیگارچی،‏ با
ساز سنتور و در ادامه نوازندگی ساز عود به عنوان ساز تخصصی نزد پدرش احمد
سیگارچی و همچنین بهره مندی از محضر استادان:‏ نگار بوبان – حمید خبازی –
مجید درخشانی-‏ مجید کیانی و محمدرضا لطفی
- نفر اول در جشنواره موسیقی جوان در سطح کشور در سال های -79 -80 81
شرکت در جشنواره موسیقی فجر با گروه های بر گزیده در 7 دوره متوالی از سال
78 تا .85
- همچنین همکاری با استادان:‏ محمدرضا لطفی،‏ شهرام ناظری،‏ مجید درخشانی،‏
صدیق تعریف،‏ ساالر عقیلی،علیرضا قربانی،‏ حمیدرضا نوربخش،‏ فریدون
پوررضا،‏ ناصر مسعودی،‏ جواد بطحایی،‏ زیدهللا طلوعی،‏ رضا موسوی زاده و...‏
همکاری با گروهای موسیقی:‏ شیدا،‏ خورشید،‏ چاووش،‏ فاخته،‏ تعریف،‏ راز و نیاز،‏
مضراب،‏ گیل اوخان،‏ دل انگیزان،‏ هزاره و ...
- اجراهای متعدد در ایران و کشورهای:‏ فرانسه،‏ آلمان،‏ مراکش،‏ اکراین،‏ روسیه،‏
هنگ کنگ،‏ لبنان،‏ بالروس،‏ سوریه و ...
- نوازندگی بربت و رباب در سی دی ‏»فصل باران«‏ با صدای علیرضا قربانی و
آهنگسازی مجید درخشانی.‏
- سی دی از ‏»بودن و سرودن«‏ با صدای محمد معتمدی و آهنگسازی مجید
درخشانی و سی دی تصویری گروه مضراب با نام ‏»ای قوم به حج رفته کجائید،‏
معشوق همین جاست«‏

Parastou Forouhar
(Offenbach)
Künstlerin
Parastou Forouhar wurde 1962 in Teheran geboren. Nach
dem Kunststudium an der Universität Teheran entzog sie
sich Zensur und Konformitätsdruck und setzte ab 1991
ihr Studium in Deutschland fort. Sie entstammt einer Politikerfamilie,
1998 wurden ihre Eltern - beide prominente
Oppositionnelle - in Teheran ermordet, seitdem reist sie
zu dem jedem Jahrestag in den Iran. Parastou Forouhar
setzt als Konzept-Künstlerin alle Medien von der Zeichnung
über die Fotografie bis zu computeranimierten
Bildsequenzen ein, um ihr Hauptthema zu veranschaulichen:
das Spannungsverhältnis in einer Gesellschaft,
insbesondere in der islamischen, zwischen dem Bedürfnis
des Individuums nach Selbstbestimmung und seinem
Zwang zur Anpassung, zwischen Religion und Staat, Tradition,
Moderne und Aufklärung. Sie war Stipendiatin der
Hessischen Kulturstiftung, des Künstlerhauses Schloss
Balmoral in Bad Ems, des Gertrude Contemporary Art
Spaces in Melbourne und der Villa Massimo in Rom. Ihre
Werke waren an so unterschiedlichen Orten wie eine
kleine Galerie in Teheran wie auch im Deutschen
Bundestag zu sehen.
* * *
پرستو فروهر سال ١٩٦٢ در تهران بدنيا آمد.‏ پس از تحصيل در رشتۀ هنر دانشگاه
تهران،‏ سانسور و فشار محدوديتها باعث شد تا از سال ١٩٩١ تحصيالت خود
را در آلمان ادامه دهد.‏ خانواده وی سیاسی بودند و در سال ١٩٩٨ پدر و مادرش
- هر دو از مخالفين برجسته-‏ در تهران به قتل رسيدند.‏ او هر سال برای سالگرد
اين قتل به ايران سفر میکند.‏ پرستو فروهر در زمينۀ هنر مفهومی،‏ تمام رسانهها
را از نقاشی و عکاسی تا قطعات تصويری و متحرک کامپیوتری،‏ برای نشان
دادن موضوع اصلی بکار میبرد:‏ تنش در جامعه،‏ بهویژه نوع اسالمیاش،‏ بین
خودمختاری فردی و اجبار اجتماعی،‏ بین دین و دولت،‏ سنت،‏ مدرنیته و روشنگری.‏
او بورسيههای بنیاد فرهنگی هِسِ‏ ن،‏ هنرکدۀ کاخ بالمورال در باد اِمز،‏ مرکز هنر
معاصر گرترود شهر‏ ملبورن و ویال مسیمو در رم را داشتهاست.‏ آثار وی در
مکانهای گوناگون از یک گالری کوچک در تهران گرفته تا در مجلس فدرال آلمان
نشان داده شدهاست.‏

www.diwan - verein.de
präsentiert
Nach 8 Jahren!
Im Winter 2011
erstmals wieder in
Deutschland
Yek Shabe Irani
Deutsch-
Iranische
Comedy Nacht
Michael
Niavarani
begleitet von Maryam Akhondy & Banu
Vorverkauf: 25 € und 35 € (Reihe 1-5) // Abendkasse: + 5 € Aufpreis
Studenten mit gültigem Studentenausweis: 15 € // Kinder bis 11 Jahren: 12 €
Einlass: 19:00 Uhr // Beginn: 20:00 Uhr // Kein Einlass für Kinder unter 6 Jahren!
Tickets erhältlich über Köln Ticket und in allen persischen Lebensmittel-Läden
in Köln, Bonn, Düsseldorf und Aachen
Infos unter: +49 176 643 290 72 (Mo - Fr von 10 - 17 Uhr)
und www.diwan-verein.de
Sponsoren:
Am Samstag den 17. Dezember 2011
um 20.00 Uhr in der Stadthalle Köln Mülheim
Plakate auf der Vorderseite & hier: Sahar Mirisaie

Moderation: Golineh Atai, ARD/WDR
Panel III
Panel III diskutiert die sozilen
und kulturellen Folgen einer
überdurchschnittlich jungen
Bevölkerung. Irans Baby Boomer sind
während des Iran-Irak-Kriegs geboren,
und haben Monarchie und Revolution
nicht miterlebt. Die Jungen fordern
traditionelle Rollenbilder heraus. Sie
erschaffen sich eine eigene Sprache,
eigene Umgangsformen, eine eigene
Musik, und oft können sie nur im
künstlerischen Untergrund über ihre
eigene Realität reden. Theaterregisseure
und Cineasten greifen also
nicht ohne Grund immer wieder die
Vater-Sohn-Thematik auf. Was bewegt
die unter 30- Jährigen? Warum
wollen sie unbedingt vom Westen
gesehen werden, auch wenn sie sich
nicht immer vom Westen verstanden
fühlen? Interessanterweise setzt der
Generationenkonflikt sich in Exilfamilien
fort – besonders, wenn Iraner der
zweiten Generation ihre Heimat und
ihr Erbe wiederentdecken und diese
sich wieder aneignen.

Shahrokh Moshkin Ghalam
(Paris)
Tänzer und Schauspieler
Shahrokh Moschkin Ghalam, geboren im Iran, kam als
Jugendlicher nach Paris und studierte dort Tanz und Theater.
Während der Zusammenarbeit mit Ariane Mnouchkine
entdeckte er sein kulturelles Erbe und befasste sich
mit persischen Legenden, Epen und mit dem Königsbuch
des Ferdosi. Er spezialisierte sich auf orientalische und
mystische Folklore-Tänze. Seine Choreographie basiert
auf klassischer persischer Musik, und führt persische Poesie
und Tanz zusammen. Inspiriert wurde er auch durch
Sufi- sowie indische und kurdische Tänze. Im Jahr 1997
gründete er die „Nakissa Dance Company“ und gestaltete:
„A Persian Night's Dream“, „Nostalgie oder Ghassedak“,
„Die sieben Pavillons der Liebe (Haft Peykar des Dichters
Nezami)“, „Omar Khayam“, „Les Danses Mythologiques“,
„Mani der Buddha des Lichts“ und „Rumi Le Brûlé“. Seit
2005 ist er ein offizielles Mitglied der „Comédie Française“.
* * *
شاهرخ مشکین قلم متولد ایران است.‏ در نوجوانی به پاریس رفت تا به تحصيل در
رشتۀ رقص و تئاتر بپردازد.‏
هنگام کار با آرين منوشکين ‏)آریانا آلکساندرُونا منوشکينا(‏ ريشههای فرهنگی خود
را کشف نموده و توجه خود را به افسانههای فارسی،‏ حماسهها،‏ و شاهنامۀ فردوسی
معطوف کرد.‏ او رقص فولکلور شرقی و عرفانی را بطور تخصصی پی گرفت.‏
طراحی رقص او بر پايۀ موسیقی سنتی ايران و تلفيقی از رقص و شعر است و
همچنین الهامگرفته از رقصهای سماع،‏ هندی و کردی.‏
وی در سال ١٩٩٧ ‏"گروه رقص نکیسا"‏ را پايهگذاری کرده و آثار ‏"رويای يک
شب ايرانی"‏ ، " نوستالژی يا قاصدک"،‏ ‏"هفت تاالر عشق ‏)بر اساس هفت پيکر
نظامی گنجوی("،‏ ‏"عمر خیام"،‏ ‏"رقص حماسی"،‏ ‏"مانی،‏ بودای نور"‏ و ‏"موالنای
سوخته"‏ را طراحی کرده است.‏
او از سال ٢٠٠٥ بعضويت رسمی ‏"کمدی فرانچز"‏ ‏)تئاتر فرانسه(‏ درآمد.‏

Ulla Kimmig
(Köln)
Fotojournalistin
Geboren 1961, studierte Ulla Kimmig an der School of
Visual Art in New York und an der Staatlichen Fachakademie
für Fotodesign in München. 1986 begann sie als
freischaffende Fotografin zu arbeiten. Für ihre Fotoarbeiten
bereiste sie verschiedene Kontinente und Länder wie
Europa und große Teile Asiens, sowie Australien und die
USA. Seit Mitte der 90er Jahre bereist sie mit ihrer Kamera
auch zahlreiche Länder im Nahen- und Mittleren Osten.
Neben Auftragsarbeiten für nationale und internationale
Magazine realisiert Ulla Kimmig regelmäßig freie Projekte.
Für ihr Langzeitprojekt über den Iran erhielt sie ein
Stipendium der VG Bild-Kunst in Bonn. Die im Frühjahr
2005 bei der Edition Braus erschienene Monografie „Iran.
Stillstand oder Aufbruch“ ist ihre erste umfassende Buchpublikation:
Behörden, Geistliche, Soldaten, aber auch
"Zivilisten" und Gefängnisinsassen hat die Fotografin
überzeugt, für ihr Projekt Modell zu stehen.
* * *
اوال کيميگ در سال ١٩٦١ متولد شدهاست و در دانشکده هنرهای تجسمی نیویورک
و آکادمی دولتی طراحی عکس مونیخ تحصيل کردهاست.‏ سال ١٩٨٦ بهعنوان
عکاس آزاد شروع به کار کرد.‏ برای کار عکاسیاش به قارهها و کشورهای مختلف
از جمله اروپا و بخشهای بزرگی از آسیا و استرالیا و آمريکا سفر کردهاست.‏ وی
از اواسط دهۀ نود به همراه دوربین خود به بسیاری از کشورها در خاورنزدیک
و خاورمیانه رفتهاست.‏ وی عالوه بر کار سفارشی برای مجالت ملی و بینالمللی،‏
بهطور منظم پروژههای آزاد نيز در دست اجرا داشته است.‏ برای پروژۀ بلند مدت
خود دربارۀ ایران موفق به دریافت بورس تحصیلی از ‏„انجمن حمايت از حقوق
مولف،‏ تصوير-‏ هنر“‏ شهر بن شد.‏ تکنگاری ‏„ایران.‏ رکود یا رشد“‏ که در بهار
سال ٢٠٠٥ توسط ‏„نشر براوس“‏ منتشر شد اولین کتاب جامع اوست که در آن
توانسته است مقامات،‏ روحانیون،‏ سربازان و همچنين ‏„شهروندان عادی“‏ و زندانیان
را متقاعد کند که برای اين پروژه مدل بايستند.‏

Geranaz Moussavi
(Melbourne/Teheran)
Regisseurin und Lyrikerin
Granaz Moussavi wurde 1974 in Tehran geboren. 1997
wanderte sie mit ihrer Familie nach Australien aus. Sie
studierte Film an der Flinders University of South Australia,
und drehte vier Kurzfilme, von denen einer den Best
Director Award at Flinders gewann. Sie schreibt Gedichte,
die vielfach Beachtung finden, und innerhalb und außerhalb
Irans veröffentlicht und übersetzt wurden. Kritiker
beschreiben ihre Sprache und Bilder als meisterhaft.
Ihre Zerrissenheit zwischen Iran und Australien findet
sich in ihrem Werk widergespiegelt. Ihr erster Kinofilm
„My Tehran for sale“ 2009 ist eine australisch-iranische
Koproduktion und gewann den Best Independent Film
Award beim Australian Inside Film - Wettbewerb. Derzeit
promoviert sie in Filmwissenschaften an der University of
Western Sydney.
* * *
گراناز موسوی سال ١٩٧٤ در تهران متولد شد.‏ در سال ١٩٩٧ همراه با خانوادهاش
به استرالیا مهاجرت کرد.‏ وی در دانشگاه فلیندرز استرالیای جنوبی در رشتۀ
فيلمسازی تحصيل کرده و چهار فیلم کوتاه ساخته است که یکی از آنها برندۀ جایزۀ
بهترین کارگردانی فلیندرز شد.‏
وی شاعر است و اشعارش مورد توجه بسيار واقع شده و در داخل و خارج ایران
منتشر و ترجمه شدهاند.‏ منتقدان زبان و تصاویر اشعارش را استادانه مینامند.‏
دوگانگی احساسات درونی وی نسبت به ایران و استرالیا را میتوان در آثارش باز
يافت.‏ اولين فیلم سينمايیاش ‏"تهران من حراج"‏ )٢٠٠٩( محصول مشترک استرالیا
و ایران است و جایزۀ بهترین فیلم مستقل را درمسابقات فیلمسازی داخل استرالیا به
خود اختصاص داد.‏
وی در حال حاضر در دانشگاه غرب سیدنی در رشتۀ مطالعات فيلمسازی دورۀ
دکترای خود را میگذراند.‏

Saeed Paivandi
(Universität Nancy/Frankreich)
Soziologe
Saeed Paivandi studierte Soziologie in Tehran, promovierte
an der Universität Paris-8 und lehrt nun an der
Universität von Nancy/Frankreich. Er befasst sich schwerpunktmäßig
mit den Themen „Bildung und Ausbildung“
sowie „die Intellektuellen Irans“, und ist einer der sehr
wenigen Wissenschaftler im Westen, die sich mit Irans
Bildungssystem nach der Revolution auskennen. Er hat
zahlreiche wissenschaftliche Artikel, vergleichende Studien
und Bücher dazu verfasst, zum Beispiel über „Diskriminierung
und Intoleranz in iranischen Schulbüchern“,
sowie 2006 das Buch „Religion und Bildung in Iran: Die
gescheiterte Islamisierung der Schulen.“
* * *
سعید پيوندی در تهران در رشتۀ جامعهشناسی تحصيل خود را آغاز کرده،‏ دکترای
خود را از دانشگاه پاریس - ٨ گرفته و در حال حاضر به تدریس در دانشگاه نانسی
فرانسه مشغول است.‏
وی بهطور عمده به موضوعات ‏"آموزش و پرورش"‏ و ‏"روشنفکران ایران"‏
میپردازد،‏ و یکی از نادر اساتيدی در غرب است که با سیستم آموزش و پرورش
ایران پس از انقالب آشناست.‏
وی در اينباره مقاالت و کتابهای متعدد علمی نگاشته و مطالعات تطبیقی انجام
داده است.‏ به عنوان مثال میتوان از ‏"تبعیض و عدم مدارا در کتاب های درسی
ایران"‏ و کتاب ‏"اسالم و آموزش،‏ شکست تجربه اسالمی کردن مدرسه در ایران"‏
‏)‏‎٢٠٠٦‎‏(.نام برد.‏

Programm
Freitag, 16. Dezember 2011
12:00 Uhr
13:30 Uhr
14:00 Uhr
14:30 Uhr
15:45 Uhr
Einlass und Akkreditierung
Begrüßung: Ali Samadi Ahadi und Golineh Atai, DIWAN e.V.
Angela Spizig, Bürgermeisterin der Stadt Köln
Thomas Krüger, Präsident der Bundeszentrale für Politische
Bildung
Uwe-Eric Laufenberg, Intendant Oper Köln
Tagesmoderation:
Parniean Soufiani, DIWAN e.V.
Emitis Pohl, DIWAN e.V.
Panel I: Die Entwicklung der Kulturlandschaft in Iran und in
der Diaspora
Keynotes und Präsentationen:
Ali Abdollahi, literarischer Übersetzer und Germanist,
Teheran
Isabel Herda, Kuratorin, Museum für Neue Kunst, Freiburg/
Breisgau
Podiumsdiskussion und visuelle Präsentation von Arbeiten
Ali Abdollahi, literarischer Übersetzer und Germanist,
Teheran
Roberto Ciulli, Intendant Theater an der Ruhr, Mülheim
Alireza Darvish, Grafikdesigner, Illustrator und Animationszeichner,
Köln
Isabel Herda, Kuratorin, Museum für Neue Kunst, Freiburg/
Breisgau
Naser Zera‘ati, Schriftsteller, Kritiker und Dokumentarfilmer,
Göteborg
Moderation: Ali Samadi Ahadi, Regisseur, Köln
Resümee und Verabschiedung
* * *
Abendprogramm
19:00 Uhr
Get-Together im Forum für Fotografie. Ausstellung Paolo
Woods: „Walk on my Eyes” (nur für Konferenzteilnehmende),
Schönhauser Str. 8.
ab 21:00 Uhr
Filmvorführung „My Tehran for Sale“ im Forum für
Fotografie, im Beisein der Regisseurin Geranaz Mousavi

Programm
Samstag 17. Dezember 2011
09:00 Uhr
10:00 Uhr
10:30 Uhr
11:00 Uhr
12:00 Uhr
13:00 Uhr
13:30 Uhr
14:45 Uhr
15:30 Uhr
Einlass und Akkreditierung
Begrüßung
Tagesmoderation
Shabnam Azar, DIWAN e.V.
Yalda Ahmadpour, DIWAN e.V.
Yalda Zarbakhsh, DIWAN e.V.
Anika Bendel, DIWAN e.V.
Panel II: Geschlechterrollen und Geschlechterbeziehungen
Keynotes und Präsentationen
Shirin Ebadi, Anwältin, Friedensnobelpreisträgerin, London
Melanie Nazmy-Ghandchi, Kuratorin, Berlin
Podiumsdiskussion und visuelle Präsentation von Arbeiten
Shirin Ebadi, Anwältin, Friedensnobelpreisträgerin,
London/Teheran
Alireza Ghandchi, Künstler, Berlin
Siba Shakib, Schriftstellerin, Dubai/New York
Arman Sigarchi, Musiker, Köln
Parastou Forouhar, Künstlerin, Offenbach
Moderation: Nicoletta Torcelli, arte
Pause und Imbiss
Panel III: Der Generationenkonflikt im Spiegel der Kunst
Keynotes und Präsentationen
Geranaz Mussawi, Regisseurin, Melbourne/Teheran
Saeed Payvandi, Soziologe, Universität Nancy
Podiumsdiskussion und visuelle Präsentation von Arbeiten
Shahrokh Moshkin Ghalam, Tänzer und Schauspieler, Paris/
Teheran
Ulla Kimmig, Fotojournalistin, Hamburg
Geranaz Moussavi, Regisseurin und Lyrikerin, Melbourne/
Teheran
Saeed Paivandi, Soziologe, Universität Nancy/Frankreich
Moderation: Golineh Atai, ARD/WDR
Resümee und Ausblick
Verabschiedung
* * *

Abendprogramm
20:00 Uhr
Eine persische Nacht – Jek Schabe Irani
Michael Niavarani live on stage,
begleitet von Maryam Akhondy und „Banu“, die weiblichen
Stimmen Persiens.
Stadthalle Mülheim. Separater Kartenverkauf.
* * *
DIWAN Deutsch-Iranische Begegnungen präsentiert:
Between the Lines. Being Iranian 1979-1390.
Discussions and Performances.
Arts and Society.
Zwischen den Zeilen. Iranisch-Sein 1979-1390.
Gespräche und Präsentationen.
Kunst und Gesellschaft.
Am 16. und 17. Dezember 2011 im Foyer der Oper
Köln
Mit freundlicher Unterstützung von:

DIWAN Deutsch-Iranische Begegnungen e.V.
Unsere Philosophie
Der DIWAN ist und bleibt ein Ort jenseits politischer,
religiöser und ideologischer Differenzen.
Der DIWAN regt an, über das eigene Denken nachzudenken,
und zwischen den Kulturen zu übersetzen. Er lädt
ein zum Erleben der Gemeinsamkeit hinter allen Unterschieden.
Er lädt ein zu kritischer Reflexion und zu einem offenen
Geist.
Unsere Ziele
Wir verstehen uns als einen Verein und ein Haus, das
Menschen iranischer Herkunft aus allen Generationen
zusammenbringt und sie mit Deutschen zusammenführt.
Wenn wir ein bisschen träumen – und Ihnen
die Atmosphäre, die Stimmung in unserem Haus beschreiben
sollten – dann fielen uns folgende Bilder und
Beispiele ein:
In unserem Haus erzählt die ältere Dame der süßen
Elfjährigen, wie elegant die Chansonsängerinnen im Iran
der fünfziger Jahre waren.
Der gerade angereiste Rapper erklärt, warum ein „positives
Mädchen“, eine dochtare mosbat, auf einer Party in
Teheran keine Chance hat.
Die neueste Talkrunde diskutiert über das Internet in
Iran. Oder über unsere kulturellen Eigenarten. Oder über
unsere wirklich spannende Geschichte.
Über Chancen einer Aufarbeitung, Versöhnung, Annäherung.
Unsere Kinder, die manchmal nicht fließend Persisch
können, lernen ihre Muttersprache. Deutsche lernen
Persisch.
Die iranischstämmige Psychologin bietet Seminare an.
Wir hören Konzerte iranischer Musik, von Klassik bis Underground
und Fusion.
Wir sehen Ausstellungen mit Leihgaben aus Teheraner
Galerien. Wir machen Leseabende: über „Lipstick Jihad“,
„Irans sexuelle Revolution“; wie man „eine iranische Lie-

esgeschichte zensiert“ oder „Lolita in Teheran“ liest.
Spenden
Der DIWAN ist ein eingetragener Verein, der ausschließlich
gemeinnützig tätig ist. Seine finanziellen Mittel
erwirbt der DIWAN durch Mitglieds beiträge, Spenden,
Fördermitglieder, Planung und Realisierung von Events
sowie durch private Sponsoren. Wir freuen uns über jede
Hilfe, sei sie auch noch so klein.
Jede Spende ab 1000,- Euro wird mit einer persischen
Kachel auf einem der Wände unseres Hauses verewigt -
wenn Sie es möchten. Die oder der Spender wird auf der
Kachel namentlich genannt. Und Sie bleiben in
Erinnerung, Ihre Hilfe wird ein Markstein in der Geschichte
des Hauses und in der Geschichte Kölns!
Unsere Bankverbindung
Deutsch-Iranische Begegnungen e.V.
Sparkasse Köln Bonn
BLZ: 370 501 98
Konto: 193 001 59 51
Kontakt
Reiher Str. 18
50997 Köln
Tel. +49 221 6306 0006
info@diwan-verein.de
www.diwan-verein.de

Notiz

Notiz

Design & DTP: Baharak Alizadeh
E-mail: baharak.ak@gmail.com