Neverin Info - Medienecho: - Schibri-Verlag

PlAttsnAcKers 25
Modder un nix, de Anblick is jo all ne Delikatesse!“
Willy nickt: „Ick kann ehr all smecken“,
seggt he un kriggt leckerfritzige Ogen. So geiht
dat Johr üm Johr.
Den’n annern Dach geht Willy na Emil Scholz. As jedet
Johr kööft he bi Emil den’n Dannenboom. Un Emil
rööpt den’n as ümmer: „Ick heff di all een trüchleggt,
eenmeterfiefunachtzig hoch, grad richtig för dien Stuw,
ünnen rund un vull, boben rank un slank. Eene Schönhei,
Willy,“ seggt Emil. „Meist so smuck as uns Fruns, blot dat
de uk boben rund un vull sünd“.
An’n Heiligabend gifft to’n Middag Knackwurst mit Tüftensalat.
An un för sich ward Willy dor nich von satt, oewer he
seggt: „Wenn de Mus satt is, smeckt dat Mehl bitter un dat
will ick den’n Karrpen hüt abend nich andohn“.
Na dat Äten geht Willy in de Waschkoek, grippt sich de Karpens
in de Wann, packt ehr up den’n Koekendisch un slacht
ehr. He owergifft de doden Karpens Frieda, de nimmt ehr
ut, präpariert ehr, un Willy seggt: „Der Countdown löppt.“
Bescherung is na dat Festäten an’n Abend. Wat seggt Willy
ümmer un he seggt dat up hoch: „Ein Karpfen verlangt
Konzentration in Zubereitung und Verzehr.“ „Nähm wi mal
an“, hett he to Frieda seggt: „de Bescherung liggt vör dat
Äten, un nähm wi mal an, ick schenk di wat, wat du nich
lieden machst, du argerst di, stehst naher in de Koek un
löttst dien Arger womöglich an den’n Karpen ut. Dat hett
de nich verdeent, Ierst ward äten un denn ward schenkt.
So hett uk ditt sein Ordnung“.
Ja, so hett jedereen von uns siene Eegenorten, wie so de
Heiligabend verlöpt. Un wenn wi ihrlich sünd ähnelt sich
dat würklich von Johr to Johr. Meddachs gifft Karpen, up
de Kaffeetafel steht bestimmt all ne Tort. Na’n Kaffe geht
dat denn in de Kirch. De Lüüd vör de de Kirchenbesök
nich to Wihnachten gehürt, dor beginnt de Bescherung all
na’t Kaffeedrinken.
Bi uns tohus hollen wi dat wi Willy Meyn, nah dat Krippenspäl
in de Kirch ward ierst äten un dann gifft
de Bescherung.
Ick heff mi uk seggen laten, dat Eenige bit Heiligabenmeddach
noch dörch de Geschäfte toben
un denn fi ndt man bestimmt noch een
Geschenk, wat blifft eenen uk anners oewrig,
denn Wihnachten ahn Geschenk, dat ward
nie nich angohn.
Die Tieden hemm sich ännert un somit uk
de Gewohnheiten wie’n de Wihnachtsdaach
verlääft. As ick disse Zeilen von
Arne Bruhn läst heff, heff ick so bi
mi dacht, nu hemm uns lütten
Butschers schon den’n Respekt von’n Wihnachtsmann
verlurn.
Wihnachtsbeed
Mien leve, gode Wihnachtsmann,
Bringst du mi nu den Computer.
Wenn nich, denn laat dat anner man,
Denn segg ik ok keen Luud mehr!
Ik beed denn keen Gedicht di vör,
krieg denn eenfach her mien Tuut!
Un blaas, dat di de Ohren kling’n.
Un du noch buten vör de Döör.
Höörst all de Engels singen!
Doch ick hoff von ganzen Harten, dat dat Wihnachtsfest
för alle Minschen hütigendachs un uk in Tokunft
wat besooneres blieben ward, nämlich dat schönste
Fest in’t Johr.
Moegen all Ruh un Fräden unner’n Dannenboom finnen,
un de, de Kummer un Leid mit sich rümdragen wedder
een bäten Toversicht un Kraft.
Gönnen Se sich ruhige Daag twüschen dat Fest un
kamen Se good in’t Johr 2010
– dat wünscht von ganzen Harten
Marie-Luise Beier ut Wulkenzin