Neverin Info - Medienecho: - Schibri-Verlag

24 PlAttsnAcKers
Snack mal ‘n bäten Platt
Miene leefen plattduütschen Frünn,
ihrer wi uns ümkäken hemm, is dat Johr nu werrer fast
vörbi un de wunnerbore Vörwihnachtstied is dor. Wenn
dat nu so langsam köller ward, de Nordwind weiht un
keen een Licht an‘ swarten Himmel steiht, denn schimmern
ut de Finster de Lichter von ‘n Adventskranz orrer
den‘n Dannenboom.
Geht Se dat nich in disse kolle düster Johrstied uk so,
dat Se duwwelt dankbar dorför sünd, dat wi all eene
warme Stuf hemm. Dat gifft so väle Minschen up disse
Welt, de hungern un friern. Uk in dat angäblich so rieke
Düutschland läben väle Minschen up de Straat un
freun sich wenn to Wihnachten irgendwo för ehr een
lütt Licht brennt.
In de Vörwihnachtstied kamen de meisten von uns mächtig
inne Predulje, damit för de Festdaag allen‘s bestens
parat is. Oewer de ganze Hetzerie vergäten de Lüud dat
Besinnliche an de Adventstied.
To de Kinnertied von miene Mudding, dat wier so för 80
Johr, seech de geheimnisvulle Vörwihnachtstied so ut.
„Päpernoetstied in ’t Backhus“
In mine Kindheit füng de Vörwihnachtstied ümmer an
eenen Nahmiddag in November an, wo de brunen Päpernoet
anrögt würden. Alle Todaten stünnen up den’n
utgetreckten Koekendisch. Ick seet, as meistens, up
de Holtkist näben den’n Hierd. Dor heww ick bi de
Wihnachtsbäckerie väle Johre tokäken, dat ick dat
Bild noch nah 70 Johr in mi heww un den’n Geruch
noch in de Näs. Tauierst würden Sirup un Honnig
up den’n Hierd warm makt. Een good Pund Bodder,
Zucker, Zitronenschal, Succade un Pommerenzenschal
keemen dortau un allens müsst
upkaken. Tauletzt keem de Pottasch to, de
in Rosenwater uplöst wier. Koenen ji juch
dat vorstellen, woans dat duften ded? Ick
denk, dat is’t, wat wi uns unner „arabische
Düfte“ vörstellen. In’n grote Wann
keemen so an 4 Pund Mehl. Ne deepe
Kuhl in de Mitt’ nehm denn dat heete
Honnig-Sirup-Bodder-Gewürzgemisch up.
Un denn würd dat mit grote Kraft dörchwalkt.
Dat würd knät un schlagen, bit sich allens richtig
vermengt hard un de Deech glänzte. Togedeckt
stünn he denn een poor Daach in de warme Stuw.
Den’n Backdach heww ick nich ees verpasst. To uns
Familie gehürte ok de Bäckerie. Väle Stunnen heww ick
as Kind dor verbröcht, oewer keen dorvon sünd mi so in’t
Gedächnis bläben as de Päperkokenbacktied. Jeden Dach
keemen poor Frugens mit ehren Deech in’t Backhuus. De
Vertellers wier mindestens so interessant, as wenn’n hüt’
ne Illustrierte läst. Twe Gesellen rullten stückwied den’n
Deech up de breden Deckel von de Mehlbütt ut. Mudding
un de annern Frugens stöken mit Utstekers de Figuren
ut, un wi Kinner dürften de Blechen belegen. Sünn, Maand
un Stiern, Rosetten, Dannenboem un Dannentappen
legen dor up de Blechen, de de Meister denn in’n Aben
schoew. Päpernoetstied güng wiet oewer Wihnachten rut.
In grote Blechbüssen stünnen se bit Ostern up’n Aben un
versoet’ten uns männig Kaffeestunnen.
Bi manche Lüüd löpt de Heiligabend ümmer nah dat sülbige
Schema af so wie bi Willy Meyn.
So as jedet Johr
Moet aallens sein Ordnung hebben, seggt Willy Meyn ümmer,
ahn Ordnung geiht de Welt togrunn, un maakt sich as
jedet Johr vier Daag vör Wihnachten up den’n Weg nah
Ernst Uken. De is Fischhändler un verköfft Willy nu all siet
oewer 20 Johr den’ Wihnachtskarpen.
Heiligabend ahn Karpen kann Willy sich nich vörstellen.
As sein Frau Frieda vör twee Johr mal klaagt hett, se künn
den’n fetten Fisch mit de Gall nich mihr aff un se to’n Rindsbraden
oewergohn sünd, dor hett Willy verbiestert stamelt:
„Oewer Frieda, ik beed di, Heiligabend, dat is een
Datum, Christi Geburt, dat is keen Dach för’n Rindsbraden!
Rindsbraden kann’n dat ganze Johr oewer
hemm, oewer to Heiligabend hürt een christlichen
Fisch to, un dat is nu mal de Karpen, up dat Datum
lääft he to, dor sall man Respekt vör hemm un
em denn uk vertehren. Nee, miene Frieda“, hett
Willy Meyn seggt: „moet allens sein Ordnung
hemm, ahn Ordnung geiht de Welt togrunn.“
Dat hett Frieda insehn.
Wie jedet Johr müßt Ernst Uken twee grote
Karpens för Willy ut dat Bassin fischen
un een lütten för Frieda. Un steht dor nu
wedder mit Willy, kriggt sich den’ Käscher
her, angelt de dree Fisch, höllt
ehr Willy hen un seggt: „Kiek di ehr an,
Willy, fast in’t Fleesch, rükt nich nah