Text - Sauerländer Heimatbund e.V.

1. Doi verunglickede Hurek
Et Mariechen har ne Klucke satt,
iät har dat wall neo koinmol mat,
doch doi Sake was geroon,
twiälef Kuikelkes han de Eogen opdoon.
Doch en paar Dage drop – oh gräote Näot!
Ein’n noh’m andern gong me däot.
Do kam en Biuern des Wiäges te gohn
un bleif bi der Kuikenmemme stohn.
Siët et Mariechen: „Besuih di dat Malheuer,
mi is et balle nit me ganz geheuer.
Siëgg mi bleoß, wiu kiëmmet dat,
wat hewwe iëck dann verkahrt mat?“
Doi alle Ramoil nahm seo’n Kuiken in de Hand,
fliëck un platt was et, ase de Wand.
Hoi besoh’t van viär un eok van hingen.
„Iëck kann niks Opfälliges ane me fingen.
Iëck mechte awwer doch ganz geren wiëten:
Wat gafftes diu diän Diers te friäten?“
„Wat kuiers diu do van friäten!
Weren se do dann op versiäten,
dat giät mi neo koin Menske saggt,
derr iëck doi här fauern mocht.
Doi sind doch liuter seo nette unger doi Klucke kruapen.
Do hewwe iëck glofft, doi hän do unger suagen.“
2. Gaste imme Niutenhufte
En Niutenhuft steiht imme Garen,
diän kann me iut diäm Finstern wahren.
De Meisen het iären Stammplatz drinne.
Geren wiëppelt se in diän Asten rimme.
Picket hi, visenteiert do,
jedes Bläken, jede Knospe soiht se no.
8