Text - Sauerländer Heimatbund e.V.

16
Wann dat dann neo nit reikere, dann wor niks derbi gekofft,
dann woren Disteln stiäken un Niëteln gerofft.
In diäm droigen Summer, fer einegen Johren,
koin groin Blaken soh me mehr op diäm Mausefelle
un imme Garen.
De Onkel Hannes iut der Nowerskop maggere
op diäm Huawe jedes Spierken Gras,
dat doo hoi diän Schwienen in diän Truag ase Fraß.
Doch soi queiken liuter neo. Do siëtt hoi:
Iëck well ne eismol en paar Knippen Holt viärschmieten,
do weerd se jo nit van saat, se het awwer
wennigstens wat te bieten.
Ganz egal, doi Schwiene makeren iärk, doi sind wassen,
no’m Schlachten wollen de Broons nit in de Panne passen.
Dat was awwer eok en extro’en Schlag,
seo ne Surte brachte de Wirges nit jeden Daag.
Bi diäm Schlachtefeste gong et heoge hiär,
dat kam in der Rangordnunge fort hinger Christdag
un Eostern un Schützenfast hiär.
Met diäm Kroisepottschrawwen eis, do konn siëck
niks meh met miäten.
Woi dat einmol metmakere, doi giätt’t silebege nit wier vergiäten.
Imme Waskepotte wor se kuaket,
Schiuwekaren voll Holt verstuaket.
Alle Blagen iut der Noberskop kemen herbi,
un schrawweren met metgebrachten Liëppels diän Kroisebrie.
Enne Duärpes Mutter har ennes Dages en ganz axtro’en
Kroisepott stuaket,
en greoten Plootzken Fleisch har se met drinne kuaket.
Doi Schrawwers moinern, dat wer iut Versoihn dorin rutsket,
se doilern et un pessen op, dat nit wor fusket.
Ase se alle recht amme keggeln un schmatsken weren,
do loit siëck op mol de Mutter heren:
„Kann mi koimes siën, wo mien Waskeplett is?
Iëck laggte’t doch iäwend hi op diän Dis.
Wann’t koimes giätt’t do danneg doon,