Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

oss sjølve, og kor litet me kunna laga oss fyre vaar
eigi Framtid. Her ganga me imillom gamle Kjenningar
og hugsa ikkje annat, en at me alltid skulo
ferdast imillom same Folket. Og best som det er,
so verda me utslengde i Verdi millom framande Folk
paa framande Stader, som me aldri hava tenkt paa.
Kvat vita me daa, kvar me skulo hamna, elder kvat
Folk me koma i Lag med? Det kjem alt ut paa ein
Lagnad, som me aldri kunna gjera nokot ved. Og
endaa segja sume, at der ikkje er nokon Lagnad;
me hava det so, som me laga det sjølve, segja dei.
Ja det er lett aa segja fyre deim, som faa laga seg,
som dei vilja. Men so er der no og ein annan Ting
til aa merka, og det er, at um me endaa hava altsaman
vel lagat, so er der daa ingi Vissa, um kor
lenge det skal vara. Det er altsaman utrygt og umskiftelegt,
og der kann snart koma slike Umskifte,
som kasta oss inn i eit nytt Uføre og gjera alle
vaare gamle Voner til inkjes.
(Tone: Den tyngste Sorg og Møda).
Her er so mangei Vending;
det vendest alt so braatt.
Det kjem so mangei Sending,
som ingen hadde spaatt.
Naar Voni vaar er blidaste,
so kjem der Skifte paa;
naar Heimen vaar er fridaste,
so maa me derifraa.
Det var vel godt aa ganga
til Barneheimen stødt
og lata Hugen hanga
ved alt, som der var født,
og sjaa, kvat Lut av Lagnaden
den Ungdoms-Flokken fekk,
som her i største Fagnaden
med mange Voner gjekk.
Skrifter i Samling II
69