Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

68 Skrifter i Samling II
alltid kjenna alle sine Grendarborn fraa dei eldste til
dei yngste. Ja, eg veit nog, der er dei, som helst
vilja flakka og fara vidt i Kring, og som ikkje kunna
trivast lenge paa same Staden. Men me andre hava
det no helder so, at me alltid gjerna vilde vera nær
ved Fødestaden, og me tykkja daa alltid, at det
gjerer oss vondt, naar me skulo skiljast fraa gode
Viner og Kjenningar. Eg hever no aldri havt Hug til
aa reka i Kring paa framande Stader; men no verd
eg daa nøydd til det lika fullt, for eg tykkjest ikkje
hava Hjarta til aa setja meg imot Foreldrom, naar
dei no endelege vilja hava meg med seg paa Utferdi:
Fader min hever no eingong sett seg det i Hugen,
at han skal flytja ut og taka heile Huslyden med
seg; for han hever daa fenget Helsingar fraa Folk,
som ero utfarne fyrr, og som no tykkjast hava det
so myket betre, en som dei hadde det her heime.
Og so er han daa og so misnøgd med heile Stellingi
her i Landet. Her verd ikkje annat en Armod, segjer
han; Folk vilja ikkje liva so smaatt og sparsamt no
som fyrr, dei vilja krusa seg til og hava altsaman
stort og staselegt; men detta hava dei no ikkje Raad
til, maavita, og dermed so verd det ikkje annat en
Skuld og Gjeld og Stakkarsdom paa alla Sidor, so
um ein Mann hever nog fyre seg sjølv, so fær han
ikkje Fred fyre deim, som inkje hava. Og so er no
Folk helder ikkje so frie og sjølvraadande, som dei
segja; eg tykkjer, eg ser Merke nog til Ufriskap og
Tvang og Tyngslor, som ein aldri skulde tru, at der
var nokor Torv til. Difyre var det no best aa freista,
um det skulde vera lika galet paa andre Stader,
segjer han. – Ja, alt detta er no nokot, som eg
skynar meg so litet paa; eg kann ikkje tru, at det
er alt so galet, som det læter; men kor det no er
elder ei, so lyt eg no hanga med og fara ut or Landet,
som eg aldri hadde trutt elder tenkt paa.
Det er daa undarlegt, kor litet me kunna raada