Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

Skrifter i Samling II
største Hugen te fylgja Bonde-Visi, og Fa’ren heve
voret so kjær fyre henne, at han heve latet henne
raada seg sjølv.
OLAV. Eg vilde inkje segja nokot stort um detta
i Dag, daa me møttest her; for eg tenkte so: Her
standa no desse tvo stridande Partarne so meinlause
midt imot kvar-annan, og ingen av dei veit, at dan
eine skal jaga dan andre ut. Faa dei no vita aldri
so litet, so verda dei rædde kvartannat, og so faa
me inkje meir Moro.
AAMUND. Ja men me hava no voret saman tvau
eine likevæl baade fyrr og sidan.
OLAV (forundret). Ja so? Og endaa fekk du inkje
høyra, kven ho var?
AAMUND. Nei. Dat var eit underlegt Tilstemne.
Dat skulde alltid koma nokot i Vegen. – Men seg
meg no: vita de nokot, um ho er fal endaa?
OLAV. Dess verre, du; ho skal vera fast og inkje
fal etter som Folk segja.
AAMUND (nedslagen). Dat var ilt aa høyra. – Dat
var harmelegt.
OLAV. Kanskje du likar Gjenta?
AAMUND. Eg likar henne meir, en eg torer segja,
naar dat stend so til. Var ho til aa faa, so vilde eg
havt henne, um ho inkje aatte Skoen paa Foten.
OLAV (til Gunnild). Aa, nei detta var tregelegt. Nei,
eg heve aldri likat detta dar med han Trond paa
Bøen.
GUNNILD. Eg heve inkje likat dat eg helder. Men
vil de vita, kvat eg trur? Eg trur aldri, at ho vil
hava han Trond, og naar ho inkje vil dat, so verd
dat inkje nokot av di.
AAMUND. Aa, giv dat var sant. Men detta er ein
Ting, som eg vil vita strakst. Eg gjeng beinast upp
i Garden og leitar henne upp. Skulde eg no koma
dar ogso for seint, so kunde eg daa segja, at eg var
heimkomen i ein uheppen Time.
55