Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

Skrifter i Samling II
OLAV. Eg hadde mest ei Von um, at dat skulde
vera so ut-sjaaande, etter di som eg heve høyrt fyrr
um dat. Men eg lyt no faa vita meir um detta likevæl,
naar me no faa betre Tider.
AAMUND. Eg er ogso myket forviten te høyra,
kor dat stend til her i Bygderna; her er væl mange
Umskifte te sjaa, sidan sist eg var heime. Dei halda
paa og snu og brøyta paa alle Ting i dei andre
Londi, og difyre er dat rimelegt, at dat kjennest ein
liten Eim av di her i Landet ogso.
OLAV. Dat er rett, som du segjer: dat kjennest
ein liten Eim, og han er stundom alt for stor ogso.
For d’er so leidt med di, at dat som er Gagn i, dat
kjem alltid sist, og dat som er berre til eit Skin
utanpaa, dat kjem alltid fyrst. Eg likar inkje alt,
som eg seer. Eg seer nog, at Folk vil skapa seg um
i sin Bunad og Klædnad, og i Ord og Tale, og i
onnor Aatferd; men eg seer inkje alltid, at dei verda
visare og vitugare fyre di. Eg høyrer, dei skrøyta
av Forfederne vaare og tala fagre Ord um vaare
gamle Ættar-Merkje; men eg er rædd fyre, at skal
dat halda fram som dat stemner, so verd dat inkje
stort atter av dei gamle Ættarmerki. Dei tala um
Framgang, og dat er godt og væl; men eg tenkjer,
me kunde gjera same Framgangen, um me heldt
nokot fastare paa gamle Ættar-Laget vaart. Lat oss
ganga fram i dat som duger, men inkje ganga so
fort, at me gløyma vaar Fedra-Sed, som dat stend i
Visa. (Synger.)
(Efter en Stevmelodie fra Bergens Stift.)
1. Dei vil alltid klaga og kyta,
at me ganga so seint og so smaatt;
men eg tenkjer, dei tarv inkje syta:
me skal koma, um inkje so braadt.
2. Ja, dat skyt inkje fram, so dat dunar
(som no ingen kann undrast uppaa);
33