Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

30 Skrifter i Samling II
seet fyrr i Dag; eg skulde kjent henne atter millom
hundrad andre; for eg likade henne so godt fraa dat
fyrste, eg saag henne, at eg tykte, eg kunde aldri
verda leid te sjaa paa henne. Aa nei, dat var ei
Synd, at eg skulde skræma henne, men eg kunde
slett inkje til dat. Og like eins, at eg inkje skulde
faa tala med henne og orsaka meg og beda, at ho
inkje vilde vera harm paa meg; – no kanskje fær
eg inkje sjaa henne meir atter. Aa, dat maa vera
eit inderlege godt Hjarta; dat kunde eg merka so
væl paa Laget hennar, daa ho song um Bygdarborni,
kor dei lengta etter Helgi.
SJETTE SCENE.
Olav. Aamund.
OLAV. Dat var dat, eg tenkte; eg hadde mest ei
Von um, at eg skulde finna deg her paa denne Staden.
Sit i Fred, go’ Mann, og vælkomen skal du
vera paa gamle Tufterna, og giv dat maa vera til
Heppa og til Hugnad baade fyre dan eine og dan
andre! Du kann inkje tru, kor glad eg heve voret
sidan i Dag, daa eg saag, at du var heimkomen; eg
vilde mest inkje tru mine eigne Augo; for me hadde
inkje høyrt nokot um deg paa so lang Tid, og dat
siste me høyrde, var dat, at du skulde vera burtkomen.
Dat er no so manga Drøsor, som koma inn
i Bygderna; d’er som dei segja: dei ljuga so lengje,
til dei tru dat sjølve.
AAMUND. Dat er inkje annat ventande, en at Folk
maa tru slikt, naar ein er so lengje burte og inkje
kann koma til aa senda nokor Helsing heimatter. Eg
hadde fulla tenkt aa koma heimatter fyrr, men dat
vardt inkje nokot av di.
OLAV. D’er sant: dat var so litet me fekk tala
um dat i Stad, – kor kom dat til, at du vardt so
lengje burte?
AAMUND. Du veit kanskje, at dat var Tanken min,