Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

Skrifter i Samling II
ei Tydning av Namnet Oslo, som me fyrst maa merka.
Paa den Staden, der han talar um Grunnlaget til Byen
Oslo under Harald Hardraade (B. 3, S. 201), hever han
lagt til ein Merknad um, at Namnet skulde helder vera
Aaslo, at det i gamle Skrifter er lika so ofta stavat
«Aslo» som Oslo, og i latinske Skrifter oftaste Asloia,
og at Namnet maa vera ein Samansetning av «Lo»
(d. v. s.: ei laag Strand under ei Høgd eller Bergsida) med
«Aas» (ein Bergrygg) og inkje med «Os» (eit Elvargap),
som her inkje vilde vera høvelegt. Med det
same slær han ogso paa det, at Aaslo kann fyrst
hava voret Bygdarnamn eller gjeldande fyre eit heilt
Herad lika eins som Foldlo (Follo), som daa var det
næste Herad paa Sudsida.
Med all Vyrdnad fyre Minnet av den navnfræge
Mannen, som hever leivt etter seg so rike Upplysningar
um Landsens Forntid, kann eg daa ikkje dylja
ein Tanke um, at det her i detta Stykket maa vera
nokot som er forhastat, og at der vist er lagt for
stor Vegt paa den fraavikande Stavemaaten i dei
gamle Brevom. Eg tykjest ikkje finna det fullt avgjort,
at Oslo skulde vera eit uhøvelegt Namn, og
at Aaslo skulde vera den eldste Form.
Um Namnet «Lo», som finst atter i so mange
andre Gardsnamn, lyt eg segja det same, som M.
Arnesen hever sagt i hans litle Bok um «Norske
Stedsnavne» (Fredrikshald 1865), at det vistnog maa
vera ei laag Strand, men at det just ikkje treng um
at liggja under eit Berg eller Fjell. Det likjest nokot
attpaa det tydske Ordet Lo (Loh), som tyder Myrar
eller myrlendte Engjar; men det synest altid vera
Merke med det norske Lo, at det skal liggja tett
ved Vatnet. Etter Tillægjet paa dei Gardarne, som
her heita Lo, synest Namnet rett fram tyda: ei
Engsletta eller Flatmark, som ligg langs med Elv
eller Vatn. Og etter denne Skapnaden vil Namnet
høva godt til ein Gard eller ein Jordflekk, men ikkje
201