Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

UM VANEN.
Skrifter i Samling II
Da er inkje so vondt ein ei kann venjast med da,
plar Folk segja, og sume legg endaa til, at ein venst
so lengje med da vonde, at ein tykjer, da er godt.
Da er med dei Ordi, som med so mange andre, at
dei er sanne i mange Tilhøve, um inkje i alle; fyre
da finst no vel eitkvart Slag, som er so laakt og
motburdsamt, at ein kann aldri likast med di, kor
lengje ein freistar da. Ellest skal ein leggja Merke til,
at da er mangt, som inkje er so vondt i seg sjølv,
endaa da byd imot i fyrste Taket, og naar da daa er
ein Ting, som er naudsynleg og heve einkvar Vinningen
med seg, so plar Folk inkje kjenna etter, um da gjerer
vondt, men helder tolmøda seg med di og tenkja paa
Vinningen, som med fylgjer. Dinæst er da ogso merkande,
at da er mangt, som er ilt fyre dan, som uvan
er, men inkje fyre dan, som van er; fyrste Freistnaden
er hard og strid, men naar han er yverstaden, so gjeng
da tollege, og ein kjenner ikje nokor Naud. Da er
mangein gild Sjømann, som var sjuk dan fyrste Gongen,
han kom ut paa Havbaaro; han hadde daa slik
ein Verk og slik ei Vondska, som um da var Eiter i
all hans Kropp, og han tenkte vel kanskje so, at
han aldri meir skulde koma paa dan Vegen. Men
han var snart nøydd til aa gjera ein ny Freistnad;
daa stod han seg betre og fekk meir Mod, og sist
paa vart han so gjenomgjengen med di, at han kjenner
ikje minste Mein; han er like lystug, anten han
159