Skrifter i Samling Band 3 - Aasentunet
Skrifter i Samling Band 3 - Aasentunet Skrifter i Samling Band 3 - Aasentunet
376 Skrifter i Samling III det er fyre deim du skulde fostra (nøra) alle moglege Godvoner, og alt moglegt Tolmøde. Og eg vilde inkje, um eg og hadde Raad til det, vera den hendige Sogodiktaren, som kunde skapa ein Heim, som var so myket betre en denne, der me risa upp um Morgonen til at gjera vaart daglege Verk, at du skulde derutav verda tilbøygd, til at kasta eit kvassare og kaldare Auga paa dei dustutte Gator og dei kvardagslege grøne Marker, paa dei røynlege livande Menner og Kvende, som kunna verda modfallne av di Vaarkunnløysa elder krenkte av dine Fyredomar, men som kunde verda uppmodade og framlettade av din Medhug, di Etterlæta, di framtalade djerve Rettferd. Soleides er eg nøgd med at fortelja mi simplege Soga, utan at freista paa at lata Tilstandi synast betre en dei ero; eg ottast inkje fyre nokot annat en Fals; det hava me Grunn til at ottast, til Traass fyre vaar beste Tilrøynsla. Fals er so vandelaust, Sanning so vandefull. Maalarbosten kjenner ein gamansam Lettleike, naar han teiknar ein Trollfugl; di lengre Klørna og di vidare Vengjerne ero, di betr er det; men denne undarlege Lettleiken, som me mistoko fyre ei Storgaava (genius), kann vel finna paa at røma fraa oss, naar me vilja teikna ei Løva i sin røynlege rette Skapnad. Prøv Ordi dine vel, og du vil finna, at endaa naar du inkje hever nokot Tildriv til at vera falsk, er det daa ein vandig Ting at segja den strenge (granne) reine Sanning endaa um dine eigne samtida Kjenslor (Tokkar, «feelings»), – myket vandare en at segja nokot fagert um deim, som inkje er den strenge Sanning. Det er fyre denne sjeldfengde kostelege Eigenskap av Sannmæle, at eg hever Hugnad i mange Hollandske Maalarstykke, som storhugade (lofty-minded) Folk vanvyrda. Eg finn ei Kjelda til godgjerande Samhug i desse trufaste Maalingar av eit einsskapat heimlegt
Skrifter i Samling III Liv, som heve voret Lagnaden fyre so mange fleire av vaare medlivande, en eit Liv med Storpryda elder med fullkomi Armod, med grøteleg Naudardom elder heimsskakande Storverk. Eg snur meg utan Kvekk (elder Bivring) fraa skyborne Englar, fraa Profetar, Sibyllor og kjempelege Stridsmenner, til ei gomol Kjerring, som luter seg yver si Blomsterkrukka elder eter sin einslege Dagverd, medan Middagsljosken, kanskje nokot avdøyvd av ei Lauvbuska, fell inn paa Skarve-Skautet (mob-cap) hennar og næmer Kanten av Rokkahjulet og Steinkrukka hennar og alle desse smaakostade Smaating, som ero kostelege Livs- Naudsemder fyre henne. Elder eg snur meg til eit Bondegards-Brudlaup, avhaldet millom fjore brune Veggjer, der ein keiveleg Brudgum byrjar Dansen med ei høgaksla breidleitt Brud, medan gamalvorne og midaldrade Viner glosa paa, med myket skaplause Nasar og Lepar og vel endaa med Drykkjustaup i Handi, men med ei Utsyning av umistakande Veltykke og Godvilje. «Fy», segjer min mynstersøkjande Vin, «kvat er dette for armodslege Smaating! Kvat godt er der i slikt Stræv til aa giva ei streng Likneskja av gamle Kjerringar og Slampar? Kvat laagt Livsstand! – kvat keivelege ljote Folk!» Men kjære væne! Ting maa daa vera elskande, um dei inkje ero altigjenom væne, vonar eg. Eg er inkje rett stød paa, um inkje Størsteparten av Mannætti hever voret ljot; og endaa imillom desse sokallade «Herrar i Ætti si», det Britiske Slaget, ero kubbutte Kroppar, ljotlege Nasar og borkutte Hamleter inkje myket sjeldsynte Undantak. Men endaa er der ein stor Deil av husleg Kjærleike imillom oss. Eg hever ein Vin elder tvo med eit Andlitsskap, som er slikt, at Apollo-Krullen yver Augnabrunom deira vilde vera ovlege freistande (trying); men etter mitt visse Vitende hava daa milde Hjarto sleget fyre deim, og deira smaae Bilæte – vistnog finare, men 377
- Page 325 and 326: Skrifter i Samling III Folk, som ha
- Page 327 and 328: Skrifter i Samling III UMSETJINGAR
- Page 329 and 330: Skrifter i Samling III FRIDTJOFS SA
- Page 331 and 332: Skrifter i Samling III etter Fornsk
- Page 333 and 334: Skrifter i Samling III var ei Makal
- Page 335 and 336: Skrifter i Samling III vilja mid al
- Page 337 and 338: Skrifter i Samling III flytja Ingeb
- Page 339 and 340: Skrifter i Samling III did teket im
- Page 341 and 342: Skrifter i Samling III at dat var i
- Page 343 and 344: Skrifter i Samling III Ingen til Fo
- Page 345 and 346: Her vardt Soping um Sigla, daa Sjo
- Page 347 and 348: Skrifter i Samling III Daa mælte B
- Page 349 and 350: Skrifter i Samling III imot deim. D
- Page 351 and 352: Skrifter i Samling III Vaapni sine,
- Page 353 and 354: som fyrr er nemnd, for og i Fylge m
- Page 355 and 356: Skrifter i Samling III dan Guden ut
- Page 357 and 358: Skrifter i Samling III Bjørn mælt
- Page 359 and 360: Skrifter i Samling III saag daa ut
- Page 361 and 362: Skrifter i Samling III Daa mælte I
- Page 363 and 364: Skrifter i Samling III 13. KONG RIN
- Page 365 and 366: endaa, og eg er gamall og ufør til
- Page 367 and 368: Skrifter i Samling III til seg, og
- Page 369 and 370: Lære-bygnadar 1 , so koma halve el
- Page 371 and 372: Skrifter i Samling III utbreidd yve
- Page 373 and 374: Skrifter i Samling III yver alle Sk
- Page 375: Skrifter i Samling III dei same Til
- Page 379 and 380: Skrifter i Samling III sine styvele
- Page 381 and 382: Skrifter i Samling III som, naar de
- Page 383 and 384: Skrifter i Samling III at ditt Skyn
- Page 385 and 386: Skrifter i Samling III Norsk Navneb
- Page 387: galne fyresetnaden at Aasen var so
<strong>Skrifter</strong> i <strong>Samling</strong> III<br />
Liv, som heve voret Lagnaden fyre so mange fleire<br />
av vaare medlivande, en eit Liv med Storpryda elder<br />
med fullkomi Armod, med grøteleg Naudardom elder<br />
heimsskakande Storverk. Eg snur meg utan Kvekk<br />
(elder Bivring) fraa skyborne Englar, fraa Profetar,<br />
Sibyllor og kjempelege Stridsmenner, til ei gomol<br />
Kjerring, som luter seg yver si Blomsterkrukka elder<br />
eter sin einslege Dagverd, medan Middagsljosken,<br />
kanskje nokot avdøyvd av ei Lauvbuska, fell inn<br />
paa Skarve-Skautet (mob-cap) hennar og næmer Kanten<br />
av Rokkahjulet og Steinkrukka hennar og alle<br />
desse smaakostade Smaating, som ero kostelege Livs-<br />
Naudsemder fyre henne. Elder eg snur meg til eit<br />
Bondegards-Brudlaup, avhaldet millom fjore brune<br />
Veggjer, der ein keiveleg Brudgum byrjar Dansen<br />
med ei høgaksla breidleitt Brud, medan gamalvorne<br />
og midaldrade Viner glosa paa, med myket skaplause<br />
Nasar og Lepar og vel endaa med Drykkjustaup i<br />
Handi, men med ei Utsyning av umistakande Veltykke<br />
og Godvilje. «Fy», segjer min mynstersøkjande<br />
Vin, «kvat er dette for armodslege Smaating! Kvat<br />
godt er der i slikt Stræv til aa giva ei streng Likneskja<br />
av gamle Kjerringar og Slampar? Kvat laagt<br />
Livsstand! – kvat keivelege ljote Folk!»<br />
Men kjære væne! Ting maa daa vera elskande,<br />
um dei inkje ero altigjenom væne, vonar eg. Eg er<br />
inkje rett stød paa, um inkje Størsteparten av Mannætti<br />
hever voret ljot; og endaa imillom desse sokallade<br />
«Herrar i Ætti si», det Britiske Slaget, ero<br />
kubbutte Kroppar, ljotlege Nasar og borkutte Hamleter<br />
inkje myket sjeldsynte Undantak. Men endaa<br />
er der ein stor Deil av husleg Kjærleike imillom oss.<br />
Eg hever ein Vin elder tvo med eit Andlitsskap,<br />
som er slikt, at Apollo-Krullen yver Augnabrunom<br />
deira vilde vera ovlege freistande (trying); men etter<br />
mitt visse Vitende hava daa milde Hjarto sleget fyre<br />
deim, og deira smaae Bilæte – vistnog finare, men<br />
377
Change language