Skrifter i Samling Band 3 - Aasentunet

Skrifter i Samling III
Aarhundradi, so maatte me no anten «stava og uttala
etter dansk Mynster», elder ogso tala og skriva
«Bondemaalet». «Men det eine er lika so urimelegt,
ja umogolegt som det andre».
UMRØDA.
Um det var sant, som Bladskrivaren synest meina,
at hans Motpart hever inkje sagt den heile Sanningi,
so gjerer han riklegt Attergjeld, med di han berre
segjer alt det, som kunde høva til hans eigen Part,
og læter alt det andre vera usagt. Me hava vist
inkje gløymt, at der hever voret Folk i Norig, som
hava skrivet Dansk i nokre Aarhundrad, og kanskje
talat det og. Men det var nog ein liten Part av
Folket, som kunde skriva, og det var ogso ein liten
Part, som kunde tala i dette Maalet. Me, Landsfolket,
hava her stadet utanfyre; vaare Forfeder hava
inkje talat Dansk, um dei endaa kunde vera nøydde
til at lesa det, og stundom ogso til at skriva det
paa ein Maate. Saki er, at største Mengdi av Folket
hever eit annat Maal, som hever gamall Grunn i
Landet, og som paa sin Maate er «samanvakset»
med Vitet og Tanken hjaa dette Folket. Skal no
Dansken ogso vera «vaart Maal», so er det tvau
Maal i Landet; men daa kunna dei inkje baade tvau
hava lika full Rett til at heita Norsk. Det synest
oss undarlegt, at Maalet i ei Bok skal berre heita
Dansk, naar ho er trykt i Danmark, men Norsk,
naar Boki er avtrykt i same Maalet i Norig, elder
at eit Stykke, som er avtrykt utan Umbrøyting or
Berlingske Tidende i Morgonbladet, skal verda so
braadlega umskapat til Norsk ifraa den Augneblinken,
daa det er innkomet i det norske Bladet. Og dertil
synast me ogso, at det maa vera ei stor Uskil imot
dei Danske, at ein soleides skal taka Maalet deira
139