Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

Skrifter i Samling II
gjord paa ein Stad, so fekk dei andre eit nytt Mod
og tok te freista paa dæ same. Franskmannen ær
no den som altid heve vore stridugaste mot all Tvang
aa Undertrykk; han var dæ som var Upphave til
den store Umstøytingji, som var fyre ei seksti Aar
sida, daa dæ vart so mykjen Ufred; aa han var dæ
som tok til mæ dæ denne Gaangjen ogso. No ær
dæ den Ting som ær mest te merkja, at denne Freistnaden
fekk so stor Framgang, aa so dæ at Folkje i
dei nærmaste Rikji tok te røra paa seg mæ dæ same.
Dæ synest no vera eit vist Merkje paa, at Styremaaten
hadde vore galen, aa at dei gamle Raadsherranne
hadde ikje bygt paa den Grunnen, som til høyrde.
Bygnaden deira hadde for lite te stydja seg paa, aa
difyre vilde dæ inkje meir til en ei slik Vindflaga,
før han maatte brotna.
B. Men endaa tykjer eg dæ, at eg kann ikje skyna,
kor Folk kunde verta so forhatuge aa sinte paa dei
Fyremennenne som dei var skylduge te lyda. Naar
dæ kunde ganga so langt, so maatte dæ væl svida
saart, aa dei hadde vist lide mykjen Urett.
A. Dæ var no væl dæ, dei syntest, aa so var dei
væl rædde fyre, at dei skulde lida endaa meir, sida
dei saag kva Veg dæ tok te ganga. Dæ var mange
som hadde klaga fyre dæ, aa radt til Ettegiving;
men fyst so vart dæ no inkje ettelydt, aa sist paa
fekk dei ikje Lov te klaga helder. Den som snakka
fint aa roste alt, som dei store hadde gjort, han vart
upphøgd aa æra framfyre andre, men den som skulde
segja Sanningji beint fram, han vart nedsett aa forfylgd,
som han hadde gjort ei Ulukka. Dæ vart sette
so strenge Forbod paa all snakking aa Skriving um
slike Ting, aa var dæ daa nokon som forsnakka seg,
so fekk han nog svida fyre dæ. Dæ vart paalagt
store Skattar aa Utlegg; aa so vart Penganne burtsumla
aa uppøydde til Faanyttes, aa sume Tider fekk
ein inkje vita kvar dæ vart av dei helder. Naar dæ
9