Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

mine Tankar, so var eg endaa lukkeleg; men dat er
dat verste av alt; eg torer inkje segja eit Ord til ei
einaste Saal; dei vilde berre lægja aat meg og gjera
Narr av alt ihop; dei vilde segja, at slikt er til Høves
aat dan, som er so gapen og so godtruen. – Aa,
dat maa vera tungt aa bera paa ei løynleg Sorg og
inkje faa klaga seg. (Synger.)
(Mel. Jeg gik mig ud spadserende.)
1. Dan tyngste Sorg og Møda
er dan, som ingen seer;
dat verste Mein te grøda
er dat, som inkje teer.
Aa, sæl er dan, som klaga fær
og ventar Hjelp og Raad.
mot dan, som løynleg draga fær’
og ottar Spott og Haad.
2. Dat var ein Draum eg drøymde,
dan Draumen var so blid;
slik Hugnad hev’ eg aldri
kjent fyrr i all mi Tid.
Eg drøymdest paa ein Blomstervoll,
og Soli skjein so bjart;
eg vaknad’ paa ein Øydeholm,
og Himmelen var svart.
3. Dan Draumen lyt eg løyna
og læsa i min Barm;
og trutt skal Barmen tegja,
kor saart han svell av Harm.
I Song skal han faa letta seg
og i ein Taareflaum.
Far væl, far væl du vene Draum.
du alt for vene Draum!
(Gaaer bort grædende.)
Skrifter i Samling II
47