Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

44 Skrifter i Samling II
er no so elder so, so kjem eg han i Hug baade
jamt og samt; eg tykjer, at eg berre lengtar etter aa
sjaa han atter og høyra Maalet hans. Han sagde, at
dat som han likade best, var ei Gjenta, slik som eg
i alle Maatar. Kanskje dat var meg, han meinte? –
Aa, giv dat var sant! – Men nei! dat var vist inkje
so te taka; han kann hava seet mange slika som eg.
D’er berre Galskap aa tenkja paa slikt. Men eg veit
inkje kor dat er voret; eg er liksom eg var umskapad
no sidan i Dag: dess meir eg vil gløyma dat,
dess meir minnest eg dat; dess meir eg vil jaga
desse Tankarne veg, dess traaare koma dei atter.
Ja, men dat er daa ein slik overslege snild Gut likevæl;
kvart eit Ord, han segjer, er so huglegt te
høyra; dat var annat Slag en han Trond paa Bøen.
(Falder i Tanker.)
ELLEVTE SCENE.
Aamund. Inga. Siden Hermann udenfor.
AAMUND (uden at see Inga.) Alltid kjem eg atter paa
dan same Flekken, og alltid kjem eg atter paa dan
same Tanken. Og endaa veit eg inkje, kvat Manns
Barn ho er; – eg spurde han Olav, og han svarade
so underlege; dat var likt til, at han vilde inkje ut
med di. Kvat skal eg tru, han kunde meina med di?
d’er no væl ingi Kongsdotter, som er utklædd i
Bondeklæde, veit eg. (Gaaer længere frem og seer Inga.) Er
dat du, Inga? Dat var godt, at eg fann deg, for dat
var nokot, som eg vilde spyrja um. Men lat meg
inkje skræma deg, so som eg gjorde fyrr i Dag. Eg
tenkjer, du er rædd meg endaa?
INGA (forsikkrende). Nei.
AAMUND. Nei, dat er sant; me er kjent Folk no,
sidan me heldt paa aa stevjast i Stad.
INGA. Ja, men du var for dryg til aa stevjast med
likevæl. Skulde dat vara lenger, so hadde eg inkje
visst eit Ord te svara.