Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

Skrifter i Samling II
skap; eg tykjer, eg kjenner kvar ein Stein og kvar
ei Tuva uppigjenom alla Bergsidorna. Eg tykjer
endaa, at eg kjenner Himmelen, som er upp yver;
eg heve seet han paa andre Stader ogso, men dat
var liksom han hadde ein annan Lit, som inkje var
dan rette; her heve han dan rette Liten. Og Folket,
som eg møter paa Vegen, er som dat var Systkjen
alt ihop; eg heve aldri skynat Folk so væl paa
nokon annan Stad; naar dei heldo paa aa gartast
og lægja paa dat likaste, so tykte eg, at dat var
inkje te lægja aat; og naar eg skulde segja nokot,
som eg meinte var morosamt og fyndigt, so stod
dei berre og glanade, og dat saag so ut, at dei tykte,
dat var berre Gapesnakk alt ihop; so er dat, naar
Folk inkje skyna kvarandre. Her er dat paa ein
annan Maate; her slepp eg aa ottast fyre, at Folket
skal inkje skyna kvat eg segjer; dat er inkje so, at
eg treng um aa trivla etter Ordi, naar eg heve nokot
te fortelja, skal eg tru. – Aa, eg er so inderlege
glad! (Synger.)
(Mel. Manden og konen satte sig ned.)
1. Her er dat Land, som hugar meg best,
og hiit hev’ eg lengtat lengje;
her var dat stødt, som Hugen var fest
og gjekk i sitt gamle Gjengje.
Vida hev’ eg flutt og faret i kring,
aldri saag eg slike hyggjelege Ting.
Ja, myket hev’ eg seet,
og meir hev’ eg frett,
men her hev’ eg seet dat beste.
2. Her er væl Jordi hugleg te sjaa
og yndeleg paa alla Tider,
helst naar ho heve Sumarsploggi paa
og blømer til dei øvste Lider.
Aldri vild’ eg bytt i nokon-handa Skatt
27