Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

216 Skrifter i Samling II
andre, som elles hadde voret umtalade. I detta
Stykket segjer han, at den gamle «Havguva» maa
vera det same, som sidan er kallat Sjohorvi og
i Nordland (etter H. Egede) Kraken; men det er
altsaman berre ei Skrynja, som er uppkomi ved
Mistyding av ymse Rørslor, som Folk hava merkat
i Sjoen. Um Havstramben (elder Havmannen) trur
han, at det er det same, som i Nordland heiter
Klakkekallen; men detta er visst ikkje annat en eit
Kobbeslag, og serlege den Kobben «som Hollænderne
kalde Klapmütze». Og den gamle Margygri
maa og vera nokot av same Slaget. Um Sjoormen
trur han, at det berre er ei Minning um Midgardsormen,
som me kjenna av dei gamle Dikt ifraa
Heidenskapen, og at det, som Folk no kalla Sjoorm,
maa vera anten eit Kvalslag elder og ein
Flokk av Styrjor, som jaga etter kvarandre øvst i
Sjoen.
Herum hava no visstnog mange tykt so, at dermed
var denne Saki avgjord. Men det kunde der no
endaa vera ymis Tvil um. Det er sant nog at Folk
i fyrre Tider hava trutt mangt og myket, som i
Røynsla var berre Mistydingar og Skrynjor, so det
var fullstor Torv til, at Sanningi vardt etterrøkt, og
at alt var atterført til sitt rette Maal. Det var ikkje
so faarlegt, naar Folk fortalde kvat dei sjølve hadde
seet, som naar dei skulde herma nokot som andre
hadde fortalt, for daa vilde der snart koma ymse
Misminne til, og dermed kunde altsaman verda so
ofsat og uppskrøyvt, at det var mange Gonger for
stort, so som det visst maa vera med den Fraasegni
um Sjoormen, som P. Claussøn heve gjevet. Men
det vilde vel og vera for tidlegt aa tru, at alt som
rørest i Havet, skulde no vera so vel uppklaarat, at
der ikkje kunde vera nokot meir til aa uppdaga.
Det er Von til, at der i det store Djupet kann endaa
vera ymist, som ikkje er fullkunnugt; og naar no ein