Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

Skrifter i Samling II
til Meins fyre Folk, som vilde inn paa Vaagen. No
lagde han seg ogso tvert i Vegen fyre Skuta, som
Gudmund var paa, og Sjomennerne kvidde og leto
illa fyre detta Meinhøvet; men Gudmund bad deim
stemna beint inn paa Vaagen, og so gjorde han si
Bøn og tok vigt Vatn og skvette paa Ormen; daa
seig han undan, so Skuta slapp godt fram. Og
det som meir var: um Morgonen etter fekk Folket
sjaa, at Ormen var reken paa Land (med Flodi)
og sunderhoggen i tolv Stykke. (Biskupa Sögur 2,
129).
Detta skulde daa hava hendt umkring som i Aaret
1225 elder nokot fyrr. Men der er ogso Teikn til,
at der alt fyrr hadde voret ei Segn um ein Orm i
denne Vaagen. Som kunnugt er, var der eingong
eit stort Slag i Hjørungavaag imillom Jomsvikingom
og Haakon Jarl. I detta Slaget var der ein Jomsviking,
som dei kalla Bue hin digre, og som hadde
med seg tvo Kistor, fulle med Gull. Han stridde
mannelege, til dess han saag, at Slaget var tapt, og
daa tok han Gullkistorna sine og støypte seg i Sjoen
med deim. Men sidan var der ei Folkesegn um, at
denne Mannen var umskapad til ein Orm og laag
der paa Botnen og gjætte Gullkistorna sine. (Flatøyboki
1, 203). Detta høver no godt saman med andre
Segner fraa Forntidi um slike Ormar elder Drakar,
som skulde liggja og verja fyre ein nedgraven Skatt,
so som den namnkunnuge Ormen Faafner, som Sigurd
Faafnesbane fekk Tilnamnet sitt av. Men det
som fyre oss er mest aa merka ved denne Fortelnaden
um Biskop Gudmund er det, at han viser, at
Folket vaart alt fyre sekshundrad Aar sidan hadde
nokotsonær den same Tokknad um Sjoormen, som
det sidan heve havt.
Av dei Bokmenner, som i seinare Tider hava
skrivet um undarlege Dyr i Sjoen, faa me fyrst
nemna Peder Claussøn (død 1614). Hans Bok um Norig
213