Skrifter i Samling Band 2 - Aasentunet

16 Skrifter i Samling II
GURO. Ja, – naar d’er so voret, so faa ikkje me
noko godt av di daa. Me hava annat te gjera en te
ganga her og stunda.
HALVAR. Jau menn skal me faa godt av di, Mor.
Me skal bida til dess, at dei hava rivet Hungren av
seg, dei som næst er. Me skal giva oss goda Tider,
Mor, me vil ikkje fara som me skulde fara etter Nærkona.
AAMUND. Eg skulde sagte havt Hug te lydt paa
deim, eg og, naar eg berre kunde skyna det som dei
segja; men d’er slik ein vanskeleg Talemaate dei bruka,
at ein Stakar kann ikkje vita anten d’er Fugl elder
Fisk, som dei tala um.
HALVAR. Nei, det gjeld um ein god Kunnskap,
maavita. Ein lyt ganga lenge i Læra, fyrr ein skynar
paa slikt.
OLAV. Ja, dei kann no tala, kor dei vil, naar det
berre kjem nokot godt utav di. Det meste eg tenkjer
paa, det er alle desse Utgifterne, som koma paa
med kvart Ting og den eine Gongen myket og den
andre meir. Skal det halda lenge so paa, so veit eg
inkje, kvar det vil taka Land.
AAMUND. Ja, du maa vel segja det; eg tenkjer
ogso det same. Du høyrer ikkje annat en so snart
d’er eit nytt Hus te byggja elder ein ny Veg te
leggja, so gjeng det paa mange Tusund og Hundrad
Tusund.
HALVAR. Det kann ikkje annarleides vera. Naar
ein skal faa nokot som duger, og som ser ut so, at
ein kann syna Folk det, so fær ein ikkje sjaa so
grant paa Skillingen.
AAMUND (halvt spøgende). De er no alltid so kjære
fyre Stasen, de Austmennerne.
HALVAR. Ja so daa! Tru de det, de Vestmennerne?
Elder kanskje d’er ikkje til lika stor Æra fyre Vestmannen
som fyre oss, naar d’er nokot godt gjort i
Landet?